Myo Yan Naung Thein
ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ ၏ စစ္သားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး – ဖတ္သင္႕ေသာစာပါ ။
စစ္သားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လုိက္ေပမယ့္ စစ္တပ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုိ႔ အဓိပၸာယ္ေကာက္ခ်င္လည္း ရပါတယ္။ “စစ္သား” ဆုိတာက “စစ္တပ္” ဆုိတဲ့ အဖြဲ႕အစုထဲမွာမွာပါတဲ့ စစ္မႈထမ္းတဦးခ်င္းကုိ ေျပာလုိတာပါ။ စစ္မႈထမ္းဆုိရာမွာလည္း စစ္သား၊ စစ္ဗိုလ္၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စတဲ့ စစ္မႈထမ္းေတြကုိ ဆုိလုိတာပါ။ ဒီလုိဆုိျပန္ေတာ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆုိတဲ့ အရာရွိေတြက သူတုိ႔ကုိ စစ္သားေတြနဲ႔ ေရာေႏွာေျပာတာ ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ပါ။ သူတို႔က စစ္သားဆုိတာ စစ္တပ္ရဲ႕ “အေစခံ”၊ “အေသခံ” လုိ႔သာ မွတ္ယူေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း အဂၤလိပ္နဲ႔ ဂ်ပန္နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဖက္ဆစ္တုိ႔ဆီက အေမြခံစိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သား မခြဲျခားတဲ့ တုိက္ေဖာ္တုိက္ဖက္၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ဓာတ္ကုိ အေျခခံၿပီး စစ္တပ္ဖြဲ႕ခဲ့ေပမယ့္ သိတဲ့အတုိင္း။
စစ္သားဆုိတာ ႏုိင္ငံသားတဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္သားတုိင္း အိမ္တလုံးရဲ႕ ကိစၥမွာ သက္ဆုိင္သလုိပါပဲ။ ေက်ာင္းသား၊ ေစ်းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ စစ္သား အားလုံးဟာ ႏုိင္ငံသားေတြျဖစ္ၾကတဲ့အတုိင္း ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္၀င္စားၾကရမွာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္၀င္စားၿပီး ဒါဟာ ငါတုိ႔အေရး၊ ႏုိင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ အေရးဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ အဆုံးအျဖတ္ေပးၾကရတဲ့အခါ မွန္ကန္တဲ့ အဆုံးအျဖတ္ကုိ ေပးႏုိင္ပါတယ္။ စစ္သားဟာ စစ္တပ္အဖြဲ႕၀င္ျဖစ္လုိ႔ စစ္စည္းကမ္း၊ စစ္ဥပေဒကုိ လုိက္နာရမွာတပုိင္းပါ။ စစ္ဆင္ေရးတရပ္နဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါတယ္။ မလုိက္နာရင္ စစ္႐ႈံးမွာေပါ့။ ဒါက အဖြဲ႕အစည္းသေဘာပါ။ ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းစည္းကမ္း၊ အလုပ္သမားက အလုပ္႐ုံစည္းကမ္း၊ သံဃာက သံဃာ့၀ိနည္း စသျဖင့္ ဆုိင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕စည္းကမ္းေတြကုိ လုိက္နာၾကရၿမဲပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔အားလုံးဟာ ႏုိင္ငံထဲမွာ ေနၾကလုိ႔ ႏုိင္ငံရဲ႕အေရးကုိ စိတ္၀င္းစားၾကရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္သားလည္း ႏုိင္ငံေရးကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ သိရွိေနရမွာပါ။ ဒါမွာသာ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံလုံး ကိစၥအတြက္ အဆုံးအျဖတ္ေပးၾကရတဲ့အခါ မွန္ကန္မွာပါ။ ဥပမာ မဲေပးဖုိ႔ကိစၥ။ လူတဦးကုိ တမဲသာေပးခြင့္ရွိေပမယ့္ ဒီ “တမဲ” ေတြကပဲ ႏုိင္ငံရဲ႕ ကံၾကမၼာကုိ အဆုံးျဖတ္ေပးသြားမွာ မဟုတ္လား။ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံအတြက္ မဲတမဲဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္စြဲ၊ ပါတီစြဲ၊ လူမ်ဳိးစြဲ၊ ဘာသာစြဲေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးဆုံးျဖတ္ရင္ တုိင္းျပည္ ငါးပါးေမွာက္မွာပါ။ စစ္သားဟာ စစ္စည္းကမ္း လုိက္နာ႐ုံနဲ႔ စစ္သားျဖစ္ၿပီလုိ႔ သေဘာထားလုိ႔မရပါ။ အဲဒါက ကၽြန္စိတ္ပါ။ သာမန္အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလုိပဲ စစ္စည္းကမ္းနဲ႔ပဲ ေမွးၿပီး ေနလုိ႔ရပါတယ္။ သူ႔တာ၀န္က ႏုိင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ တာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးသာ အဓိကပါ။
စစ္သားက စစ္တပ္ရဲ႕ စည္းကမ္းဥပေဒလုိက္နာရသလုိ စစ္တပ္ဟာလည္း ႏုိ္င္ငံေတာ္ရဲ႕ ဥပေဒကုိ လုိက္နာရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဥပေဒက အထက္ကပါ။ အစုိးရအဖြဲ႕အစည္းက အထက္ကပါ။ စစ္တပ္ဟာ အစုိးရအဖြဲ႕အစည္းခုိင္းတာ လုပ္ရမွာျဖစ္ၿပီး စစ္တပ္က အစုိးရအဖြဲ႕အစည္းကုိ ခုိင္းဖုိ႔မဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံရဲ႕ အႏၲရာယ္ကာကြယ္တယ္ဆုိတဲ့ကိစၥက နယ္ခ်ဲ႕အႏၲရာယ္၊ ဖက္ဆစ္အႏၲရာယ္၊ က်ဴးေက်ာ္သူအႏၲရာယ္၊ သူပုန္အႏၲရာယ္လုိဟာမ်ဳိးပါ။ တ႐ုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈလုိ၊ ဘိန္းဘုရင္လႊမ္းမုိးမႈလုိကိစၥေတြကုိ ကာကြယ္ရမွာပါ။ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားအစ သံဃာအဆုံး (လက္နက္မဲ့) ဥပေဒေဘာင္အတြင္းက ဆႏၵျပေတာင္းဆုိတာမ်ဳိးကုိ “တပ္မေတာ္က ကယ္တင္တယ္” ဆုိၿပီး ႏွစ္ေပါင္း သုံးေလးဆယ္ “ကယ္တင္” ေနတာမ်ဳိးဟာ စစ္တပ္တာ၀န္မဟုတ္ပါ။ ဒီလုိ ပုိင္းျခားသိဖုိ႔ဆုိတာလည္း ႏုိင္ငံေရးအသိထဲမွာ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဥပေဒတြင္းမွာ လက္နက္မဲ့ဆႏၵျပတာ လူ႔အခြင့္အေရးပါပဲ။ စစ္သားဟာ ႏုိင္ငံေရးအသိရွိရပါမယ္။
ႏုိင္ငံေရးအသိဆုိရာမွာ တႏုိင္ငံလုံးရဲ႕ ေန႔စဥ္အေျခအေနနဲ႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တခုလုံးကုိ ၿခံဳၿပီး ေဖာ္ျပတဲ့ အေျခအေနေတြကုိ သိဖုိ႔ရယ္၊ ေနာက္တပုိင္းကေတာ့ တ႐ုတ္၊ ႐ုရွ၊ ဥေရာပ၊ အာရွ၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၊ အေရွ႕အလယ္ပုိင္း စတဲ့ေဒသဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံေရးေတြရယ္ မ်က္ျခည္မျပတ္ သိေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။ (ဒါေတြကုိ ေသခ်ာနားလည္သေဘာေပါက္ဖုိ႔ ပထ၀ီနဲ႔ သမုိင္းလည္း ေနာက္ခံျပဳဖုိ႔ ေလ့လာရပါတယ္။ ဒါထက္ျမင့္ၿပီး ေလ့လာခ်င္ရင္ ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒ၊ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ၊ အရွင္းရွင္၀ါဒ၊ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒ စတဲ့ ႏုိင္ငံေရး၀ါဒေတြကုိလည္း အနည္းအက်ဥ္း သိရပါအုံးမယ္။
ဗမာ့တပ္မေတာ္ဟာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ရယ္လုိ႔ မဖြဲ႕ခင္ကတည္းက ႏုိင္ငံေရးသေဘာတရားသင္တန္းေတြကုိ ေပးထားပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေတာ့ တုိင္းအလုိက္ “စစ္ေရးတာ၀န္ခံတဦး” နဲ႔အတူ “ႏုိင္ငံေရးတာ၀န္ခံတဦး” စီတြဲၿပီး တာ၀န္ယူရပါတယ္။ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၀င္ေတြက စစ္ပညာသင္ေပးၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ႏုိင္ငံေရးသေဘာတရားေတြ ပုိ႔ခ်ေပးပါတယ္။ ျပည္ပ (အိႏၵိယမွာ ကြန္ျမဴနစ္ သခင္သိန္းေဖ- ဦးသိန္းေဖျမင့္) က ႏုိင္ငံေရးသင္တန္းေပးၿပီး မဟာမိတ္စစ္တပ္က အေမရိကန္၊ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ေတြက စစ္သင္တန္းေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စစ္တပ္မွာ ပုိ႔ခ်တဲ့ ႏုိင္ငံေရး တပါတီ ႏုိင္ငံေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာ့မ်က္ေမွာက္ႏုိင္ငံေရးအေျခအေန၊ ကမာၻႏုိင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ဖက္ဆစ္၀ါဒသ႐ုပ္၊ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္၀ါဒသ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မဆလ ဆုိရွယ္လစ္အတု ေခတ္မွာေတာင္ ႏုိင္ငံေရးတကၠသုိလ္လုိ၊ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းလုိဟာေတြနဲ႔ စစ္မႈထမ္း အပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံပညာေတြ ပုိ႔ခ်ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ပညာေရးတကၠသိုလ္ ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ တကၠသုိလ္အသီးသီးမွာေတာင္ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံဌာနေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ႏုိင္ငံတကာေရးရာ စာေစာင္ဟာ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံဆုိတဲ့ စာအုပ္ျပာေလးလည္း (ဘာသာျပန္) ထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လူတုိင္း ဖတ္သင့္တာေတြပါ။ စစ္တပ္ေတြမွာလည္း စာဖတ္ခန္း၊ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ရွိပါတယ္။ အစဥ္အလာပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက စစ္တပ္က ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာကုိ မလုိလားခဲ့ပါ။ သူကုိယ္တုိင္ စစ္တပ္ရဲ႕ အျမင့္ဆုံးရာထူးကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီးမွ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ပါတယ္။ နမူနာျပခဲ့ပါတယ္။ သူဖယ္ေပးၿပီးေနာက္ စစ္တပ္ထဲက ပါတီႏုိင္ငံေရးသမားေတြက ေျခပုန္းခုတ္ၿပီး စစ္တပ္အႀကီးအကဲ ရာထူးကုိ လုခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္သားတေယာက္ဟာ သူ႔ဘာသာ ႏုိင္ငံေရးခံယူခ်က္ ကုိယ္ပုိင္ရွိႏုိင္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ အာဏာလုေရးကိစၥကုိ စစ္တပ္ထဲကုိ သြင္းမလာရပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရး ရစကတည္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕စကားကုိ နားမေထာင္ဘဲ စစ္တပ္ထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္လုိ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့တဲ့အတြက္ စစ္တပ္က အစုိးရျဖစ္ၿပီး ဥပေဒရဲ႕ အထက္က ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တည္ဆဲဥပေဒဆုိတဲ့ စကားကုိ တြင္တြင္သုံးၿပီး အေျခခံဥပေဒကုိေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ဳိးေဖာက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ပါတယ္။ နိဂုံးခ်ဳပ္ရရင္ စစ္တပ္က ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ရဘူး။ အစုိးရမလုပ္ရဘူး။ အစုိးရေပးတဲ့တာ၀န္ကုိ စစ္တပ္က လုပ္ရမယ္။ စစ္သားက ႏုိင္ငံေရးအသိရွိရမယ္။ ႏုိင္ငံေရးအသိ ျမင့္မားေလ ေကာင္းေလပါပဲ။
ႏုိင္ငံေရးပါတီတခုခုမွာ ၀င္ထားသည့္တုိင္ေအာင္ ပါတီကိစၥေတြကုိ စစ္တပ္ထဲ ဆြဲသြင္းမလာရပါ။ ပါတီကိစၥလုပ္ခ်င္ရင္ စစ္တပ္က ထြက္ရပါမယ္။ သုိ႔မဟုတ္ ခုလုိ ႏုိင္ငံေရးလုပ္စားၿပီး စစ္တပ္သမုိင္းကုိ အုိးမဲသုတ္ခဲ့တဲ့ သန္းႂကြယ္သူေဌး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိ စစ္သားေတြက ဖယ္ရွားပစ္ရပါမယ္။ နာမည္ပ်က္စစ္တပ္ထဲမွာ စစ္ကၽြန္ဘ၀နဲ႔ ေနၾကရပါတကားဆုိတာကုိ “ႏုိင္ငံေရးအသိ” က နားလည္ေစပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္သားတုိင္း ျပည္သူနဲ႔ ခံစားမႈတူေအာင္ ႏုိင္ငံေရးအသိနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ တပ္နဲ႔ျပည္သူ ၾကည္ျဖဴရပါမယ္။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ၊ အေျခခံဥပေဒရဲ႕မ်က္ႏွာ (ကုိယ့္ဘာသာေရးဆြဲတဲ့ ဥပေဒမဟုတ္ရပါ) ကုိ ၾကည့္ရပါမယ္။ အာဏာလုိခ်င္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္စားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္သင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
democracy for burma 