မာယာေထာင္ေခ်ာက္
(ေဆာင္းပါးရွင္ – အရွင္သံ၀ရာ လကၤာရ (ဓမၼပိယ ဆရာေတာ္))
မာယာေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ ေရွးုတုန္းက ႐ုပ္ရွင္ကား တစ္ကားရဲ႕ နာမည္ပါ။ ယခု တိုက္ဆိုင္ေနလို႔ ဒီေနရာမွာ ယူသံုးလိုက္ပါတယ္။ ယခုတေလာ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္းတခြင္ စသည္မွာ ဗံုးေတြဆက္တိုက္ဆိုသလို ေပါက္ကြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔စပ္ၿပီး လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “ဒါေတြဟာ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြပဲ” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ေဒၚစုလႊတ္ေတာ္ထဲကို ၀င္မယ္ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ဆရာႀကီးေတြက သေဘာမတူၾကဘူး။ ေဒၚစုရဲ႕ တန္ဖိုးရိွလွတဲ့ အခ်ိန္ေတြ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အေလအလြင့္ ျဖစ္ကုန္မွာကို စိုးၾကတယ္။ ေဒၚစုအတြက္ လႊတ္ေတာ္ဆို တာ …။
မာယာေထာင္ေခ်ာက္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ေထာင္ေခ်ာက္ေတြဟာ မာယာေတြပါ။ သူတို႔ ဘာကိုလွည့္စား ခ်င္တာလဲ။ ျပည္သူကေတာ့ ေနာေက်ေနပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေရြ႕ဟာ ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ မ်ားမွမ်ားပါ။ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး မၾကာမီ ရခိုင္ျပႆနာ ေပၚလာတယ္။ တကယ့္ေထာင္ေခ်ာက္ပါ။ တိုင္းျပည္အတြက္လည္း ေထာင္ေခ်ာက္ပါ။ ဒီမိုကေရစီ အေရးတြက္လည္း ေထာင္ေခ်ာက္ပါ။ လူထုေခါင္းေဆာင္လည္း အလုိလိုေနရင္း ဒီေထာင္ေခ်ာက္က မလြတ္ရွာပါဘူး။ ေနာက္လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေထာင္ေခ်ာက္။ ဒီေထာင္ေခ်ာက္မွာေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ဟာ တည့္တည့္ႀကီးကို တိုးေတာ့တာပ။ ရခိုင္၊ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေထာင္ေခ်ာက္ႏွစ္ခုနဲ႔တင္ လူထုေခါင္းေဆာင္မွာ ဂုဏ္သိကၡာေတြ အေတာ္ပြန္းပဲ့ သြားရပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ မသကၤာဖြယ္ရာ တစ္ခုခု ျမစ္ဖ်ားခံထားတဲ့ အထူးအဆန္း ဂိုဏ္းဂဏေတြ၊ လူမ်ဳိးေရး ဘာသာေရး လႈပ္ရွားမႈ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ေပၚလာျပန္တယ္။ (တကယ္လို႔ ၂၀၁၅ မွသာ အမ်ဳိးသားေရး၊ ဘာသာေရး အေျချပဳ ပါတီအသစ္ တစ္ခုခု ေပၚလာမယ္ဆိုရင္ ဆိုခဲ့ပါ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ အဲဒီပါတီရဲ႕ လက္ခ်က္ေတြဆိုတာ အေသအခ်ာပါ။) လူ႔အခြင့္အေရးကို အမ်ဳိးသားေရး ေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေပး လိုက္တဲ့အခါ လူ႔အခြင့္အေရး သမားေတြမွာ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကို ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ အကူးအေျပာင္း ကာလမွာ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက မ်ားမွမ်ားဆိုတာ လူ႔အခြင့္အေရးသမားေတြ အထူးသတိမူၾကဖို႔ပါ။ ေနာက္ကြယ္က လက္မည္းႀကီး ရိွေနတယ္ ဆိုတာကို အစိုးရကိုယ္တိုင္က လက္ခံထားပါတယ္။ အဲဒီ လက္မည္းႀကီးဟာ ႀကိဳးကိုလည္း ကိုင္မွာပဲ။ ဗံုးကိုလည္း ကိုင္မွာပဲ။ ေထာင္ေခ်ာက္ဟူသမွ် အားလံုးကိုင္မွာပဲ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အေၾကာက္တရားဆိုတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ က်ေရာက္ေနပါတယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ခု ထူေထာင္ရာမွာ ေထာင္ေခ်ာက္ေလးမ်ဳိးထဲ က်ေရာက္တတ္ေၾကာင္း ဂ်ဴးရဲ႕ေအာက္ေျခသန္းတစ္ေထာင္မွာ ဖတ္ရပါတယ္။
(၁) ျပည္တြင္းစစ္ ေထာင္ခ်က္
(၂) သယံဇာတ ေထာင္ခ်က္
(၃) အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံ ေထာင္ေခ်ာက္
(၄) အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔ခြဲမႈ ည့ံဖ်င္းျခင္း ေထာင္ေခ်ာက္။
ေထာင္ေခ်ာက္ေလးမ်ဳိးပါ။ မိမိတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ လက္ရိွအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ေတာ့ ကြက္တိပါပဲ။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔အတူ ဖြားဘက္ေတာ္ ျပည္တြင္းစစ္ ပါလာတယ္။ ပထမေတာ့ ၀ါဒေရး၊ ေနာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသားေရး၊ ၀ါဒေရးကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူေတြ တယူသန္မႈ၊ ေခါင္းမာမႈေတြေၾကာင့္ပါ။ အဂၤလိပ္က ဘယ္လိုပဲ ေသြးခြဲပါတယ္ေျပာေျပာ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြ ေျပလည္ေအာင္ ညိႇၾကရမွာေပါ့။ အေလွ်ာ့အတင္း ရိွၾကရမွာေပါ့။ လူမႈေရးေဗဒမွာ အေလွ်ာ့အတင္းဆိုတာ အဓိက ဘာသာရပ္ပါ။ လူအခ်င္းအခ်င္းၾကား အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းမွာ အေလွ်ာ့အတင္းဆိုတာ ရိွၾကရမွာပါ။ သေဘာထားႀကီးမႈ၊ အေပးအယူမွ်မႈ၊ သည္းခံခြင့္လႊတ္မႈ၊ ခံစားနားလည္မႈဆိုတာ ရိွၾကရမွာပါ။
တိုင္းရင္းသား အေရးကေတာ့ ခုထက္ထိ မၿပီးမစီးႏိုင္ပါပဲ။ အေျခခံကေတာ့ တရားမမွ်တမႈပါ။ တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပးပါ။ သူတို႔လိုခ်င္တာ ဘာလဲ။ သူတို႔ေတာင္းဆိုေနတာ ဘာလဲ။ သူတို႔က မတရားတာလား။ ကိုယ္က မတရားတာလား။ မတရားမႈ တစ္ခုခုေတာ့ ရိွေနလို႔ပဲ။ အဲဒီမတရားမႈကို တရားမွ်တမႈနဲ႔ အစားထိုးလိုက္ရင္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး လိုခ်င္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ေပၚလာမွာပါ။ သူတို႔လိုခ်င္တာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု၊ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာ မွ်တမႈပါပဲ။ အာဏာခြဲေ၀မႈ၊ သယံဇာတ ရင္းျမစ္ခြဲေ၀မႈ၊ ဘ႑ာေငြ ခြဲေ၀မႈ စတဲ့မွ်မွ်တတရိွဖို႔ လိုအပ္တာ မွန္သမွ် တရားမွ်တစြာ မွ်မွ်တတ လုပ္ေပးမွသာ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး၊ ရင္ၾကားေစ့ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရိွႏိုင္မွာပါ။ အခုေတာ့ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ တိုင္းရင္းသားတို႔အေရး ထည့္မေတြး၊ ေပးသင့္တာကို မေပး၊ အာဏာကို အလြဲသံုးစား ျပဳခဲ့တဲ့ အခါက်ေတာ့ တိုင္းျပည္က ေခ်ာက္ထဲေရာက္၊ တိုင္းရင္းသားေတြက ဒုကၡသည္ေတြျဖစ္၊ ျပည္တြင္းစစ္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာထက္ စစ္အာဏာရွင္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကို တိုင္းျပည္က ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။
သယံဇာတကို က်ိန္စာလို႔ အသံုးမ်ား ၾကတယ္။ က်ိန္စာဆိုရင္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သယံဇာတက်ိန္စာ သင့္ခဲတာပါ။ ဒီေနရာေတာ့ သယံဇာတကို ေထာင္ေခ်ာက္လို႔ သံုးတယ္။ သယံဇာတေၾကာင့္ အာဏာရွင္ေတြ ေပၚတတ္တယ္။ အာဖရိက၊ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြကို ၾကည့္ပါ။ မိမိတို႔ႏိုင္ငံ ၾကည့္ပါ။ ကြၽန္းသစ္စတဲ့ သယံဇာတေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ ကြၽန္ျပဳတာကို ခံခဲ့ရတယ္။ သယံဇာတေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္ သက္တမ္းရွည္ခဲ့တယ္။ သယံဇာတဟာ လက္ေတြ႕မွာ တိုင္းျပည္ကို သုခမေပးဘဲ ဒုကၡေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္နဲ႔ ခ႐ိုနီလူ တစ္စုကိုသာ အသက္သြင္းေပးခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သယံဇာတဟာ က်ိန္စာလည္း ဟုတ္၊ ေထာင္ေခ်ာက္လည္း ဟုတ္တယ္။
အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံ ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာ မိမိတို႔အတြက္ တကယ္ပါပဲ။ သူတို႔ေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ သက္တမ္းရွည္ၾကာခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္တြင္းက သယံဇာတ ဟူသမွ်ကိုလည္း လက္ကုန္ႏိႈက္ရသေလာက္ ျခစ္ျခဳတ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ခုလည္း ယူေနဆဲပဲ။ မိမိတို႔ တိုင္းျပည္ကို သူတို႔တိုင္းျပည္နယ္ တစ္ခုေလာက္သာ သေဘာထားၾကတယ္လို႔ ပညာရွင္တို႔က ဆိုၾကတယ္။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တ့ံခိုင္ၿမဲေရးလို႔ တစာစာ ဟစ္ေၾကြးေနၾကေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ သူတို႔စီးပြားေရး ကိုလိုနီျပဳမႈကိုၾကည့္ရင္ မိမိတို႔ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာဆိုတာက သံသယျဖစ္ဖြယ္ ရိွေနတယ္။ စစ္အာဏာရွင္တို႔အတြက္ သူတို႔ဟာ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ တိုင္းျပည္အတြက္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ တကယ့္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခုပါပဲ။
အမ်ားစုက စာမဖတ္ဘူး။ ဗဟုသုတ မလိုက္စားဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အျဖဴအမည္း သိပ္မသဲကြဲဘူး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ တကယ္တမ္း တုိင္းျပည္တစ္ခုလံုး ၿခံဳဒုကၡေပးခဲ့တာက ေပးေနတာက အျဖဴပဲ။ အမည္းက အႏၲရာယ္ရိွတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာ အျဖဴေပးတဲ့ ဒုကၡက ပိုမ်ားတယ္။ တိုင္းျပည္ကို တကယ္၀ါးမ်ဳိထားတာက အျဖဴပဲ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ဳိးသားေရး၊ ဘာသာေရး မႈိင္းမိထားတဲ့ အစြန္းေရာက္ လူတစ္စု မည္းမည္းျမင္တိုင္း ရန္လိုေနမႈ မဟာအျဖဴက သူ႔အေပၚ က်ေရာက္လာမယ့္ ရန္လိုမႈကို အမည္းေပၚ ပံုခ်ထားတာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ေနာက္ကြယ္က လက္မည္းႀကီးဆုိတဲ့ထဲမွာ သူတို႔လည္း သံသယ စက္ကြင္းမွာ ရိွတယ္။
စီမံခန္႔ခြဲမႈ ည့ံဖ်င္းျခင္း ေထာင္ေခ်ာက္ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုမွ မလြဲႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လူရဲ႕ အရည္ခ်င္းက သေကၠာ-စြမ္းႏိုင္သူ ျဖစ္ရမယ္။ ဥဇု-႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ရမယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာႀကီး သံုးရပ္လံုးကို မူပိုင္ခ်ဳပ္ကိုင္၊ တိုင္ျပည္တစ္ခုလံုးရဲ႕ ေသေရးရွင္ေရးကို စီမံခန္႔ခြဲခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အထက္ပါ အရည္အခ်င္း ႏွစ္ခုလံုး ခြၽတ္ယြင္းအားနည္း ခဲ့ၾကတယ္။ စြမ္းလည္း မစြမ္းႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ တိုင္းျပည္အေပၚမွာလည္း မ႐ိုးသားခဲ့ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ည့ံဖ်င္းဆိုတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကိုလည္း က်ေရာက္ခဲ့ရတယ္။
လက္ရိွႏိုင္ငံ အေနအထားကို ျခံဳငံုသံုးသပ္ရင္ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဂ်ပန္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ေျပာင္းလဲႏိုင္ခြင့္ေလး ရေနတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္တစ္ခုပါပဲ။ သူတို႔ကေတာ့ ေျပာင္းလဲေပးလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ထိုင္ေမွ်ာ္ေနလို႔ မရပါ။ ထိုင္ေစာင့္ေနလို႔ မရပါ။ ဥစၥာရင္လို ဥစၥာရင္ခဲ၊ ျပည္သူက မိမိတို႔ဘာသာ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ပညာသားပါပါ ေျပာင္းလဲရယူ ၾကရမွာ။ ဆိုခဲ့တဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြက ႐ုန္းထြက္ၾကဖို႔ လုယူခံခဲ့ရတဲ့ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကို ကိုယ့္လက္ထဲ ျပန္ေရာက္ဖို႔ ဆက္လက္႐ုန္းကန္ ၾကရဦးမွာပါ။ အာဏာပိုင္ဆိုတာ ျပည္သူပါ။ အစိုးရ မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူကို ျပဳစုလုပ္ေကြၽးဖို႔ ျပည္သူက ခန္႔ထားတဲ့ သူပါ။ ျပည္သူသည္သာ အရွင္၊ ျပည္သူသည္သာ သခင္ပါ။ အစိုးရက ျပည္သူ႔အေစအပါးပါ။ ဒီသေဘာကို နားလည္လက္ခံ က်င့္သံုးတဲ့ အစိုးရ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ ရရိွသည္အထိ ျပည္သူတို႔က ႀကိဳးစားအားထုတ္ ၾကရမွာပါ။ အဲဒီအဆင့္ေရာက္မွ ဒီမိုကေရစီက ရမွာပါ။ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ဦးစြာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ျပင္ဆင္ဖို႔ ျပည္သူေတြက ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးစား ၾကရမွာပါ။ ဤခရီး နီးၿပီလား၊ ျပည္သူတို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ အေပၚမွာပဲ တည္ေနပါတယ္။
(ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သာေကတၿမိဳ႕နယ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဗံုးေပါက္ကြဲမႈအၿပီး သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရိွသူမ်ား ရွာေဖြစစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနစဥ္)
democracy for burma 