BURMA KACHIN WAR: SSA South’s Task Force 701, based on the Sino-Burmese border township of Namkham, is ready to assist in the relief efforts

2 January 2013
The Shan State Army (SSA) South’s Task Force 701, based on the Sino-Burmese border township of Namkham, is ready to assist in the relief efforts for people fleeing from the war in the neighboring Kachin State, according to a source close to the group. The SSA South signed ceasefire agreement on 2 December 2011. (SHAN)

“Burma Democratic Concern (BDC) New Year Resolution”

Arakan Crisis:

Last year Arakan crisis had been the major concerns for all the people of Burma as well as for the global leaders. We reaffirm our position that Arakan crisis is immigration crisis and it must be dealt in accordance with 1982 Burmese Citizenship Law. We call for all parties concerned to respect democracy, human rights and rule of law handling Bengali illegal immigration issues. Burma Democratic Concern (BDC) has determined that it is time for Tomas Quintana to vacate his post as United Nations Human Rights Envoy to Burma. Collusion between Tomas Quintana and the so-called Rohingya Bengali was all too apparent by people around the world extinguishing impartiality and credibility of the envoy. 

Quoted from “Burma Democratic Concern (BDC) New Year Resolution”

2nd January 2013

We are very saddened to learn that military offensive against KIA has been intensified recently and we totally denounce it. Our prayers are with Kachin brothers and sisters and we call for Burma military to halt all military offensive in Kachin state.
(Burma Democratic Concern – BDC)

Thailand: Bengali-so called Rohingyas Trucked Back to Burma Border

2.JANUARY 2013 A group of Rohingya boatpeople who ran out of fuel as they passed Phuket on a voyage seeking a new life were being trucked back towards Burma in tears this afternoon.Once the formalities of their expulsion were concluded, the 73 adults and children boarded two trucks and left Phuket Immigration headquarters in Phuket City at 4pm. BENGALI,SO CALLED ROHINGYAS SENT BACK FROM PHUKET   BENGALI,SO CALLED ROHINGYAS SENT BACK FROM PHUKET The group included 14 females, some of them among the 16 children. There were 10 children under the age of 10, including three just three years old. It was the first time family groups have been sighted, with thousands of oppressed Rohingya now taking to the sea in record numbers. The decision was made last night to treat the Rohingya group as though they had landed in Thailand. They had been intercepted at sea off southern Phuket after their boat’s motor ran out of fuel. http://phuketwan.com/tourism/phuket-boat-families-trucked-back-burma-border-tears-17346/

ABSDF ေက်ာင္းသူ ရဲေမေဟာင္း နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ခရီး(၂၀)-JANUARY 2013-update

မသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

ဇန္န၀ါရီလ ၁၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။

KIA တပ္ထဲမွာ ရဲေမအျဖစ္နဲ႕ ေနတုန္း တညမွာ ျဖဳန္းခနဲ က်မ အိပ္မက္ မက္တယ္။

က်မ အိပ္မက္ထဲမွာ မခ်ိဳကို ေတြ႕တယ္။ သူ ငိုေနတယ္၊  ငိုေနတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ကိုၾကီး…ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လို႕ သိရတဲ႕ သူ တေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္တယ္။

မခ်ိဳနဲ႕ ကိုၾကီး အသတ္ခံရၿပီး ေသၿပီလို႕ သိလိုက္ေတာ႕ က်မ လန္႕သြားတယ္။ အိပ္မက္ပဲလို႕ သိၿပီး လန္႕နိုးလာေတာ႕ အိပ္ရာကေန ၀ုန္းကနဲ ထလိုက္မိတာ။ ရဲေမ တေယာက္က မငယ္ ဘာျဖစ္တာလဲလို႕ ေမးတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး အိမ္မက္ မက္တာလို႕ က်မ ေျပာလိုက္ေပမဲ႕ ရင္ခုန္ မေျပေသးဘူး။

ေၾကာက္တာေရာ…။ စိတ္ထိ ခိုက္တာေရ…။ က်မ ျပန္မအိပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒီညမွာ စၿပီး က်မ သတိရသြားတယ္။ ကိုၾကီး က်မကို မွာခဲ႕တယ္ေလ။ သမိုင္းမွန္ကို ေဖာ္ေပးဖို႕ အျဖစ္မွန္ေတြကို ျပည္သူကို အသိေပးဖို႕ ၿပီးေတာ႕ သမိုင္းမွန္ကို ေဖာ္ေပးပါလို႕ က်မကို ေရေသာက္ရင္းနဲ႕ လာလာ မွာခဲ႕တဲ႕ ကိုၾကီးကို က်မ မွတ္မိလာတယ္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အဲလို မွာေတာ႕ က်မ စိတ္ထဲမွာ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ေန႕ အသတ္ခံရမလဲ ဆိုတာကို မသိတဲ႕ အေျခအေနျဖစ္ေနခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ သူ က်မကို ေသခ်ာ မွာခဲ႕တယ္။

အဲဒါကို က်မ KIA မွာ ရဲေမအျဖစ္ေရာက္ေတာ႕မွ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒါေပမဲ႕သိတဲ႕အတိုင္းပဲ က်မအေနနဲ႕ ဘာမွ ျပန္လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းသားတပ္မွာ က်န္ခဲ႕တဲ႕ကိုရဲတို႕ အတြက္လည္း က်မ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္တဲ႕ အေျခအေနေပါ႕ေနာ္။ စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ သမိုင္းမွန္ကိုေတာ႕ ေပၚေစခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ႕ က်မက  KIA မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို အကိုေတာ္စပ္သူပီစိုင္းထြန္း ဆီသြားဘို႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေျပာျပခဲ႕တယ္။

က်မအေနနဲ႕ KIA တပ္မေတာ္မွာ ဆက္လက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္လိုေပမဲ့ က်မအတြက္မေနသင့္တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ရွိလာၿပီေလ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ပီထြန္းဆီအေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ပါေဂ်ာင္ေဒသ KIA တပ္ကို က်မရဲ႕ အကို ေတာ္တဲ႕ ပီထြန္း ေရာက္လာတယ္ ။ ဒါေပမဲ႕ သူက  ၂ ရက္ခန္႕ပဲ ေနခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္တာေတြကို ေျပာခ်င္တယ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ေလ အဲဒီေန႕က စေနေန႕။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ ( စေနေန႕) ။

ဒီရက္ေတြ လေတြဟာ က်မဘဝအတြက္ ထူးျခားမႈ ရွိတယ္လို႕က်မ မၾကာခဏေတြးေတာမိခဲ့တယ္။

၁၂.၂.၁၉၉၂ ခုႏွစ္ မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ေက်ာင္းသား ၁၅ ဦးကို ABSDF-NB ေျမာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက ရက္စက္စြာ ၊ လူမဆန္စြာေခါင္းျဖတ္

သတ္ခဲ့ၾကတယ္။ တႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့တဲ့ေန႕ ၁၂.၂.၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာက်မက ပါေဂ်ာင္ေဒသ နယူးကင့္ KIA တပ္မေတာ္မွာ ေနာက္ဆံုးညအျဖစ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။

၁၃.၂.၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ယိုးဒယား သတင္းေထာက္ ယင္ဒီအ ပါအဝင္ မေလးရွား ၊ ဂ်ပန္ တို႕မွသတင္းမွတ္တမ္းတင္သူတို႕နဲ႕က်မအပါအဝင္ ၅ ဦး ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး(ေၾကာင္)။ကိုတိုးၾကည္။ ကိုညီညီ(စမား)။ ဂ်ဳိးျဖဴတို႕ကိုေတြ႕ဆံုေစခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီကေန တႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့တဲ့ ၁၃.၂.၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မွာေတာ့က်မပါေဂ်ာင္ေဒသလိုင္စင္စခန္းမွ ထာဝရထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။

က်မ မထြက္ခြာခင္မွာ  KIA စစ္ရံုးခ်ဳပ္ရဲေမေဆာင္ကေန ၁၅ ဦး အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းသားတပ္နယ္ေျမအတြင္းရွိ အာဆံကုန္း ဘဲေခၚေခၚ ဆိုင္းေရာ္ကုန္းဘဲဆိုဆို ၁၅ ဦးကုန္းလို႕အမည္သစ္တြင္ခဲ့တဲ့ လူသတ္ကုန္းရွိရာကိုမွန္းျပီး  က်မ ေပးထား ခဲ့တဲ့ဂတိကိုတည္ေစပါ့မယ္လို႕ က်မ သစၥာဆိုခဲ့ သစၥာျပဳခဲ့လိုက္တယ္။

အဲဒီေန႕က က်မ ေပးခဲ့တဲ့ကတိျပဳခဲ့တဲ့သစၥာကိုတေန႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရမယ္ ဆိုတာကို အေသြးအသားထဲမွာနစ္ေနေအာင္ကို သိမ္းဆည္းထားတာ။ အခ်င္းခ်င္းသတ္လို႕ေသခဲ့ၾကရတ ဲ့ABSDF-NB ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ သမိုင္းကိုျပန္လည္ေဖာ္ေဆာင္ေရးဟာ ခက္ခဲမႈ႕ရွိေနမယ္ဆိုတာကို အဲဒီကတည္း က်မယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေန႕ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ ္မနက္ခင္းမွာပဲ က်မကို ကယ္တင္ေပးခဲ႕တဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္၊ ပီထြန္းနဲ႕က်မတို႕ ေနာက္ ဆံုးအၾကိမ္မနက္စာစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အခ်ိန္တန္ေတာ့သြားရေတာ့မွာမို႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို ဘာသာေရးကြဲျပားေပမဲ့လည္း ဂါရဝျပဳခ်င္တဲ႕ အတြက္ ပဆစ္တုတ္ထိုင္ျပီးထိျခင္း ၅ ပါးနဲ႕ရွိခိုးဦးခ်ကံေတာ့ခဲ့ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က က်မကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားဖို႕ အၾကံေပးခဲ႕ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႕ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။

ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး အသတ္ခံခဲ့ရသူေတြနဲ႕ ဖမ္းဆီးၿပီး ႏိုင္ငံေရးသိကၡာဖ်က္ခံရတဲ႕  က်မတို႕ အေယာက္ ၁၀၀ အတြက္ကို တေန႕ သမိုင္းမွန္ေပၚေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ဆိုတဲ႕ က်မရဲ႕ ကတိကို အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုထိ ေစာင္႕ပါ ဆိုတဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စကားတခြန္းပါပဲ။

အဲဒီတုန္းကလည္း  ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ က်မအေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ထိ အခ်ိန္ေစာင္႕ရမလဲ

ဆိုတာ တကယ္ကို မသိခဲ႕ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ဘဲမနက္ ၉ နာရီခန္႕မွာဘဲ KIA မွကားနဲ႕  ပါေဂ်ာင္ေဒသ ။ ထိုလိုင္စင္စခန္းအဝင္ဂိတ္မွျဖတ္ေက်ာ္လွ်င္ ABSDF-NB စခန္းသို႕ေရာက္ပါတယ္။

က်မရဲ႕ညာဘက္က ေက်ာင္းသားတပ္တည္ရာလမ္းကိုေငးၾကည့္မိျပီး  နင္႔နင္႕သည္းသည္း ခံစားရတယ္။ ေျပာရရင္ နင့္ေနေအာင္ခံစားရတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။

က်မ ေတာထဲကို ထြက္လာတုန္းက တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ုိးအတြက္ ဘဝကိုစြန္႕လႊတ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ထြက္ခဲ႕တယ္၊ မိသားစုကိုေတာင္ စြန္႕ၿပီး ထြက္လာခဲ႕ၾကတာပါ။

ဒါေပမဲ႕ က်မတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၾကတယ္။ က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းဟာ အင္မတန္တိုေတာင္းခဲ့တယ္။

တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ဳိးအတြက္  ငါ…ဟာ သဲပြင့္ေလးတပြင့္အေနနဲ႕ေပးအပ္တဲ့တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႕အတြက္  က်မ အရာရာကို ေပးဆပ္စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရေပမဲ့ က်မရဲ႕ စြန္႕လႊတ္ခဲ့မႈ႕ေတြဟာ ဘာတခုမွအရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။

ဒီလို  က်မရဲ႕ တိုေတာင္းတဲ့ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းကာလမွာပဲ အရာရာကိုအရႈံးမ်ားစြာနဲ႕သိကၡာအခ်ခံ သမိုင္းအဖ်က္ခံခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ရွင္  ဆံုးရံႈးမႈ႕မ်ားစြာနဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွေခါင္းငံု႕ထြက္ခြာလာခဲ့ရတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ အဲလို ေတြးမိတိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းရွက္မိတယ္။

က်မတို႕မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ အတြင္းမွာဘဲ တရုပ္ျပည္အတြင္း ရွိရွားေဟာ့ပါဆိုတဲ့ရြာအေရာက္မွာေတာ့ပီထြန္းဆီခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ က်မတို႕ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့တဲ့ အမႏွင္းေမကိုႏႈတ္ဆက္ကံေတာ့ခ်င္လို႔ ခြင္႔ေတာင္း ပါတယ္။

က်မကို ေတြ႕ေတာ႕ မႏွင္းေမကေတာ့မ်က္ရည္

ေတြဝဲေနတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ မႏွင္းေမက မင္းတို႕ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကတာလဲ မေအာင္.. ငါနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာၿပီး က်မလက္အစံုကို လႈပ္ကိုင္ျပီး တတြတ္တြတ္နဲ႕ေမးေနလို႕က်မ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရေသးတယ္။ အားလံုးအတြက္ငါစိတ္မေကာင္းဘူး..တဲ့။

မခ်ဳိအတြက္ငါဝမ္းနည္းတယ္..တဲ့။

အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလမွာက်မဘာေျပာႏိုင္မွာလဲ။ က်မငိုေၾကြးမိျပီးတေန႕ေတာ့အမနားလည္လာမွာပါ အမရယ္လို႕ပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ႕တယ္။

က်မ မႏွင္းေမကို ခင္တယ္။ က်မကို မေအာင္ လို႕ေခၚတာအမႏွင္း ေမ တဦးဘဲရွိတယ္။

အရင္ကဆိုက်မကို မေအာင္လို႕ေခၚျပီးတိုင္း အားေမာင္ေရ..မင္းကို မေအာင္ ေခၚတိုင္း ငါေတာ့ဆင္ၾကီးဘဲေျပးျမင္ျပီေကာညယ္ .. လို႕ စတတ္ေနာက္တတ္တာေလး ေတြရွိတယ္။

ေနာက္ေတာ့က်မ အမႏွင္းေမကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျပီးခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာဘဲ ဆီမားေခၚတဲ့တရုပ္ျမိဳ႕ေလးဆီကို ေရာက္တယ္။

ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။.

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

——–

 May Thingyan Hein on Thursday, January 3, 2013 at 2:38pm ·

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

ဇန္န၀ါရီလ ၃၊ ၂၀၁၃၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။

 

 

အပိုင္း(၂၁)

 

၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႕ (ေသာၾကာေန႕)။ အဲဒီေန႕ မနက္ ၈ နာရီမွာ က်မနဲ႕အကိုပီထြန္းတုိ႕ ကားတစီးငွားျပီး ယင္က်န္းျမိဳ႔ကေန ထြက္လာခဲ႕တယ္။

 

ေနလည္ပိုင္းမွာ ေရႊလီျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ေရႊလီမွာက ပီထြန္းနဲ႕ သိတဲ႕ ထမင္းဆိုင္ တဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီဆုိင္ေလးမွာ က်မ ခဏေလးနားတယ္၊ နားတုန္းက အကိုပီထြန္းက က်မကို အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ ခဏ ထားထားခဲ႕တယ္။ ဆိုင္အတြင္းထဲမွာ ကိုယ္႕ရွမ္းေတြနဲ႕ပဲ ေျပာၿပီးေတာ႕ က်မ အဲဒီထဲမွာပဲ ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕သိပ္ရႈပ္တယ္၊ ဗကပ ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသား ရွိတယ္။ အစိုးရလူေတြ ရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြ ရွိတယ္။တကယ္႕ကို အင္မတန္ ရႈပ္ေထြးေနတဲ႕ ေနရာေလေနာ္။ လူတေယာက္ကို ဘယ္လိုမဆို လုပ္လို႕ရတဲ႕ ေနရာ။

 

အဲဒီဆိုင္ကေန ညေနက်ေတာ႕ အကိုက လာေခၚတာနဲ႕ လိုက္သြားတယ္၊ ေနာက္ အိမ္တအိမ္ကို ေရာက္ေတာ႕ အကိုက ရွမ္းအမ်ိဳးသားတေယာက္နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မက ငယ္တာေပါ႕ ငယ္ေတာ႕ ဦးေလး အရြယ္ေလာက္ရွိတယ္ ပီထြန္းမိတ္ဆက္ေပးတ႕ဲ သူကေလ။

 

အဲဒီအမ်ိဳးသားၾကီးနဲ႕ အကိုနဲ႕က ရွမ္းစကားေတြေျပာၾကနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ၾကနဲ႕ေပါ႕၊မိတ္ဆက္ေပးေတာ႕ ဘယ္သူမွန္းလဲ မသိဘူး က်မကေလ ေနာက္ေတာ႕မွ သိရတာကသူ မိတ္ဆက္ေပးခဲ႕တာက SSPPက ဗိုလ္မွဴးၾကီး စိုင္းလိတ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲဒီအဖြဲ႕မွာ သူက အၾကီးဆံုးပါပဲ။

 

ေနာက္ပီထြန္းနဲ႕ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာၾကတာေပါ႕။ ရွမ္းေတြအေၾကာင္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ရွမ္းျပည္နယ္အေၾကာင္း ရွမ္းအဖြဲ႔အစည္းေတြ အေၾကာင္း အစံုေပါ႕။ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း၊ အစိုးရ အေၾကာင္း ေတြေပါ႕။

 

သူေနတဲ႕ အိမ္မွာပဲ က်မ ေနတယ္၊ ဒါဟာ က်မအတြက္ အလံုျခံဳဆံုးပဲေလ။ အဲဒီမွာပဲ တည္းခိုတာေပါ႕ေနာ္။ အဲဒါ သူ႕အိမ္လား ဘာလားေတာ႕ က်မလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။

ဗိုလ္မွဴးနဲ႕ က်မ စကားေတြလည္း ေျပာျဖစ္ခဲ႕တယ္။ ဗိုလ္မွဴးၾကီးအိမ္မွာပဲ က်မ တလနီးပါးေလာက္ ၾကာေအာင္ တည္းခိုခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီကေန ေရွ႕ဆက္သြားဖို႕ က်မ စဥ္းစားရၿပီ။

 

ဒီေနရာကေန က်မအတြက္ အလံုျခံဳဆံုး၊ ေဘးအကင္းဆံုး လမ္းကို ပီထြန္းနဲ႕ အတူ စဥ္းစားၾကတယ္။ က်မမွာ ပတ္စပို႕မရွိဘူး၊ ျဖတ္သန္းဖို႕ အခက္အခဲရွိတယ္။ က်မအကို ပီထြန္းကေတာ႕ပတ္စပို႕ရွိေတာ႕ သူက က်မနဲ႕အတူ ေလွ်ာက္လိုက္လို႕မရဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သူကလည္း က်မကို ေဘးကင္းၿပီး လံုျခံဳဖို႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားေပးတယ္။

 

ဒီကေန ျဖတ္ထြက္ဖို႕ က်မအတြက္ လမ္းျပေပးမဲ႕ သူက အေရးၾကီးေနၿပီေလ။သူက စိတ္ခ်ရတဲ႕ လမ္းနဲ႕ စိတ္ခ်ရတဲ႕ လမ္းျပရွာဖို႕အတြက္ သူလည္း ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရတယ္ ေနာက္ေတာ႕ မန္စီျမိဳ႕ကို သြားၿပီး  လမ္းသြားရွာေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ သူ လမ္းရွာေပး လမ္းျပရွာတာနဲ႕ ၁၀ ရက္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ သူျပန္ေရာက္လာတယ္။လမ္းျပေတြ႕ၿပီတဲ႕ လမ္းလည္းေတြ႕ၿပီတဲ႕ ရွမ္းတေယာက္ကလည္း ကူညီေပးတယ္။

 

သူျပန္လာေတာ႕ ေျပာတယ္။ ေတြ႕ၿပီတဲက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန သြားရမယ္တဲ႕။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ဆိုေတာ႕ က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။

တကယ္ေတာ႕ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားဆိုတာက က်မရဲ႕ အဖိုး၊ က်မ အေမရဲ႕ အေဖ ဇာတိေပါ႕၊ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အဖိုးက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန က်ိဳင္းတံုဘက္ကို လာတာ အဖြားနဲ႕ေတြ႕ၿပီးေတာ႕မွ အေၾကာင္းပါတာေတြေပါ႕။

 

အကိုက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို သြားရမယ္ဆိုေတာ႕ ေအာ္…ငါ ငယ္ငယ္က သြားခဲ႕ဖူးတဲ႕ ေနရာပဲ ရွမ္းရြာေလးပဲေပါ႕ေနာ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးေနတယ္ေလ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ဆုိၿပီး ရွမ္းသမိုင္းေတြမွာလည္း ရွိတယ္၊ က်မတို႕ ရွမ္းလူမ်ိဳးကလည္းေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႕တာပဲ။  က်မတို႕ မသိတာေတြ အမ်ားၾကီး ခုထိလည္း မသိေသးပါဘူး။ဘာပဲေျပာေျပာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို သြားရမယ္ဆိုေတာ႕ စိတ္၀င္စားတယ္၊ ဟုတ္ၿပီေပါ႕ ပီထြန္းေပါ႕ သြားမယ္ေပါ႕ ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

 

၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၈ ရက္ (ၾကာသာပေတးေန႕)မွာ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ ကားတစင္းငွားျပီးတရုပ္ႏိုင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္ ေရႊလီျမိဳ႕မွ မနက္စာစားျပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မနဲ႕ပီထြန္းနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။

 

ေရႊလီကေန ထြက္ၿပီဆိုေတာ႕ ယူနန္စတိတ္ကိုျဖတ္ဖို႕အတြက္ ရိုးရိုးနဲ႕ မရေတာ႕ဘူး၊ တလအတြင္း သြားလာခြင္႔ဆိုတာ ေစ်းလည္း ပိုၾကီးတယ္ ၊ အဲဒါနဲ႕မွ ျဖတ္သန္းခြင္႔ ရေတာ႕မွာ။  သိတယ္မဟုတ္လား ေစ်းၾကီးတယ္ တရုပ္ေငြ  ေတာ္ေတာ္ေပးရတယ္ ဒါေပမဲ႕ တလအတြင္း တရုပ္ယူနန္ျပည္ၾကီးထဲမွာ သြားခ်င္တဲ႕ ေနရာ သြားလို႕ရတယ္။ အဲဒါကို ၀ယ္ၿပီး ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ေရာက္ေအာင္သြားၾကတာ။လမ္းခရီးမွာ ၂ ညၾကာတယ္။

 

၂ဝ.၃.၁၉၉၃ (စေနေန႕) မြန္းလြဲပိုင္း ၃ နာရီခန္႕မွာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကိုေရာက္ရွိတယ္။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားက ျမန္မာနယ္စပ္ က်ိဳင္းတုံ ဘက္နဲ႕ တအားနီးသြားတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္ဆဲထားတဲ႕ ၀တပ္ေတြနဲ႕ သြားနီးတယ္။

 

ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို ေရာက္ၿပီး က်မကို ယိုးဒယားႏိုင္ငံေခၚေဆာင္သြားေပးမဲ့လမ္းျပ အိမ္ကိုလိုက္ရွာၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားက က်မကို ရွမ္းလိုဘဲေျပာဆိုခဲ့တဲ့အတြက္ ရွမ္းစကားေျပာဆိုႏိုင္တာက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားတယ္။ ဒီဆစ္ေဆာင္ပန္းနားျမိဳ႕ကေလးမွာ က်မတို႕ရွမ္း ႏြယ္ဘြားေတြေနထိုင္တဲ့အတြက္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရွမ္းစကားေျပာဆိုၾကတယ္။ ။က်မလမ္းျပဟာ လည္းရွမ္းလူမ်ဳိးျဖစ္လို႕ရွမ္းစကားေျပာေတာ့ က်မအတြက္အေတာ္ဘဲဆက္ဆံေရးလြယ္ကူခဲ့ပါတယ္။

 

သူ႕ရွမ္းအမည္ကိုစိုင္းခမ္းပမ္းအေနနဲ႕သိရျပီးတရုပ္အမည္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန အနီးဆံုးနဲ႕အျမန္ဆံုးခရီးတခုကက်ဳိင္းတံု-တာခ်ီလိတ္လမ္းက တဆင့္ယိုးဒယားနယ္စပ္ မယ္ဆိုင္ကိုဝင္ ဖို႕ပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ဒီလမ္းအတြက္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က စစ္အစိုးရနဲ႕အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးယူထားတဲ့ ဝတပ္ကိုျဖတ္ရမွာဆိုေတာ႕က်မက ေၾကာက္တယ္။

 

ဆိုေတာ့ ပီထြန္းနဲ႕သိကၽြမ္းတဲ့ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားမွာေန ေနတဲ့  ဝတပ္မွဗိုလ္ၾကီးတဦးနဲ႕(အမည္မမွတ္မိေတာ့ပါ။)က်မတို႕ ဝတပ္စခန္းကိုေရာက္ၾကတယ္။ ဟာ ၀တပ္က ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္။ တပ္စခန္းဟာရြာၾကီးတရြာေလာက္ကို ျဖစ္ေနတာ၊ လူအင္အားေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ေျပာရရင္ KIA ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ထက္ပိုမိုၾကီးမားတာေတြ႕ရတယ္။ ႏွစ္ထပ္ျပင္ေထာင္အိမ္ေတြ ၊ေစ်းဆိုင္ေလးေတြနဲ႕ေတာ္လွန္ေရးတပ္နဲ႕ေတာင္သိပ္မတူဘဲရြာအၾကီးစားၾကီးပဲ။

 

 

ေနာက္ က်မတို႕ ယိုးဒယားနယ္စပ္ေရာက္သြားဖို႕ တာခ်ီလိတ္လမ္းက ဝင္နိုင္ဖို႕လမ္းေၾကာင္းကိုအနီးကပ္သြားၾကည္႔ၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းကို သြားၾကည္႔ေတာ႕ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းျဖတ္ဖို႕ စစ္အစိုးရဂိတ္ႏွစ္ခုကိုျဖတ္သန္းရမယ္။

 

ၿပီးေတာ႕ သူတို႕ပိုင္နယ္ေျမထဲကေန ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႕ သြားရမွာ ၅ နာရီေလာက္ၾကာမယ္ ဆိုေတာ႕ က်မ လန္႕ေနၿပီ။ က်မ ဘယ္လိုမွ စစ္ေဆးခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ပီထြန္းက စဥ္းစားဦးဆိုေတာ႕ စဥ္းစားၾကတယ္။

 

ေနာက္ ေတာ႕ က်မ ပီထြန္းနဲ႕ တိုင္ပင္ၿပီး ေလာႏိုင္ငံ လမ္းကို ေရြးလိုက္မိတယ္။ ဒီလမ္းက က်မအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႕လည္း ထင္မိခဲ႕တယ္။ ပီထြန္းကေတာ႕ တရုတ္ျပည္ ဗီဇာရက္ကုန္လို႕ က်မ တေယာက္တည္း ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားမွာ ေနခဲ႕ရတယ္။ဆိုေတာ့က်မလည္း လမ္းျပအိမ္ကိုမွာပဲ တည္းခိုဘို႕ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ စိုင္းခမ္းပမ္းရဲ႕ဇနီးနဲ႕သူ႕သား သမီးေတြသိပ္ေဖာ္ေရြပါတယ္။ စိုင္းခမ္းပမ္းရဲ႕၂ပတ္က လက္ေတြ႕မွာ၃ပတ္ျဖစ္သြားတယ္။

 

ဒီလိုနဲ႕က်မလမ္းျပစိုင္းခမ္းပမ္းနဲ႕ခရီးထြက္ခြာဖို႕ျပင္ဆင္ေတာ႕တယ္။

၁၂.၄.၁၉၉၃ (တနလၤာေန႕)မွာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန ကားနဲ႕ ထြက္လာၾကတယ္။ တရုပ္နယ္စပ္မုန္းမန္းကို ေရာက္တယ္။ မုန္းမန္းမွာ ၂ ညေနခဲ့ ရတယ္။ေလာႏိုင္ငံဝင္ခြင့္လက္မွတ္ျပဳလုပ္ရတယ္။

 

၁၄.၄.၁၉၉၃(ဗုဒၵဟူးေန႕)မွာေတာ႕ က်မ  တရုပ္ႏိုင္ငံ မုန္းမန္းမွထြက္ျပီး ေလာႏိုင္ငံ မုန္းဆင္(Muang Sing)ကိုေရာက္ၿပီ။

မုန္းဆင္မွာ က်မတို႕ ေလာဝ္နယ္ခံ ပုလိပ္အိမ္မွာဘဲတည္းခိုခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီက ရဲ အမ်ိဳးသမီးကိုယ္တိုင္က က်မရဲ႕ လမ္းျပအျဖစ္ လိုက္ေပးမွာပါ။

 

ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။

 

မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္ပါ။

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

————–

ABSDF ေက်ာင္းသူ ရဲေမေဟာင္း နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းခရီး(၂၂)

by May Thingyan Hein on Friday, January 4, 2013 at 5:36pm ·

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

ဇန္န၀ါရီလ ၄၊ ၂၀၁၃ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။

 

အပို္င္း (၂၂)

 

အဲဒီရြာေလးမွာ ေလာင္ထဲကို ျပန္၀င္ဖုိ႕ က်မတုိ႕စဥ္းစားရၿပီ၊ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ အခ်ိတ္အဆက္ေလ။ အခ်ိတ္အဆက္ကို ျပန္ရွာရတယ္ေပါ႕။ စိုင္းခမ္းပမ္းကလည္း သူက ေလာ၀္က မဟုတ္ဘူးေလ။ ေလာ၀္ႏိုင္ငံ မုန္းဆင္းကိုေရာက္ေတာ႕ ဘာေျပာမလဲ ေလာ၀္ျဖတ္တဲ႕ ပုလိပ္လို႕ေျပာမလား၊ရဲလို႕ ေျပာမလား သူတုိ႕ကို ေပးရတာေပါ႕ေနာ္။ ေအာက္လမ္းနည္းေတြနဲ႕ ပိုက္ဆံေတြ ေပးရတယ္။

 

ေပးထားတဲ႕အတြက္ က်မမွာ ေနထိုင္ခြင္႔ရွိထားတယ္။ ၁၈ ရက္ေန႕ထိ က်မ မုန္းဆင္မွာပဲ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ မုန္းဆင္မွာေရာက္ေနတုန္း က်မက ေလာ၀္က တရုတ္ပလိပ္ရွိတယ္၊ အဲဒီ အိမ္မွာပဲ ေနလိုက္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ သူ႕ကို ပိုက္ဆံ ေပးထားတာေလ။

 

အဲဒီေတာ႕ က်မမွာ လမ္းျပက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီ စိုင္းခမ္းပမ္းက တေယာက္နဲ႕ ပလိတ္အမ်ိဳးသမီးက တေယာက္ေပါ႕၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ရွမ္းစကားကလည္း သြားတူေနတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႕ အဆင္ေျပတယ္ေပါ႕ေနာ္။

 

အဲဒီမွာ သူတုိ႕ ေတြလမ္းရွာၿပီးေတာ႕ က်မကို ေျပာတာကေတာ႕ ယိုးဒယားကိုသြားဖုိ႕က ေရြးဖို႕က လမ္း ၂ လမ္းရွိတယ္။ တလမ္းက အရမ္းေကာင္းတယ္၊ သူက ျမိဳ႕တြင္းကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ျဖတ္မွာ၊ ၿပီးရင္ မဲေခါင္ျမစ္ကို ေရာက္မယ္ မဲေခါင္ျမစ္ကေန ဟိုဘက္ ဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ရင္ေတာ႕ ရၿပီေပါ႕။ဒါေပမဲ႕ ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႕ ၾကားထဲမွာ စစ္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။

 

ဟာ…ျပႆနာပဲေပါ႕၊ ဒီအတိုင္း စစ္ေနရင္ ပိုက္ဆံေပးလို႕ လြတ္လိုက္ရင္ အေရးမၾကီးဘူးေပါ႕။ ပိုက္ဆံလည္း ယူ လူလည္း မလြတ္ဆိုရင္ေတာ႕ ေသရခ်ည္ရဲ႕ေပါ႕။ သူတို႕ကလည္း လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတာဆိုေတာ႕ေလ က်မ ေတြးၿပီး စိတ္ပူရတယ္။

 

ေနာက္တလမ္းကေတာ႕ နည္းနည္းၾကာလိမ္႔မယ္၊ ဘယ္ေန႕ဘယ္အခ်ိန္ၾကမွ ဒီလမ္းကိုသြားမဲ႕ ကားက လာမယ္ဆုိတာကိုလည္း လမ္းျပ ႏွစ္ေယာက္လံု းမသိဘူး ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႕ အင္မတန္႕ကို ေခါင္တဲ႕ လမ္းကေလး။

 

လာလုိ႕ရွိရင္လည္း ကုန္တင္ကားေတြပဲ လာတယ္တဲ႕ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီလမ္းကေတာ႕ ေဘးကင္းမယ္ေပါ႕။ အစစ္အေဆး လံုး၀ မရွိဘူးေတာ႕ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သိပ္နည္းတယ္။ ဒီလမ္းကေတာ႕ အစစ္ေဆးနည္းေတာ႕ က်မတုိ႕လို လူမ်ိဳးေတြက ေ၇ြးၾကတယ္ သြားၾကတယ္၊ ေမွာင္ခုိ လူေတြေပါ႕ တခုခုေၾကာင္႕ အစစ္ေဆးမခံခ်င္တဲ႕ သူေတြေပါ႕ေနာ္၊ သူတုိ႕က လမ္း ႏွစ္လမ္းကို ခ်ျပတယ္။

 

အဲဒါနဲ႕အဲဒီလမ္းကို ေရြးလိုက္တယ္။ က်မက ေစာင္႕ရမယ္ဆိုရင္လည္း ေစာင္႕မယ္ေပါ႕။

ကံေကာင္းခ်င္လို႕လားေတာ႕ မသိဘူး ၄ ရက္ေလာက္ပဲ ေစာင္႕ရတယ္။ ၁၈.၄.၁၉၉၃ (တနဂၤေႏြေန႕)မွာ က်မ ခရီးစထြက္လို႕ရတယ္။ ကားလာတယ္ ကားလာတယ္ ဆိုတာနဲ႕ က်တို႕ ခရီးဆက္ၾကတာ။

 

က်မရယ္၊ ေလာဝ္ က ရဲ နဲ႕ စိုင္းခမ္းပမ္းတို႕၃ ဦး မုန္းဆင္(Maung Sing)ကားနဲ႕ခရီးဆက္ၾကတယ္။

ေျပာရဦးမယ္ ကားအေၾကာင္းကို  ကားက တကယ္႕ကိုကုန္တင္ကား၊ ကုန္တင္ကား ကလည္း ေတာ္ေတာ္ျမင္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကုန္ကားထဲမွာလည္း ၀က္ေတြ တင္ထားတယ္။ အျပည္႔ကို တင္ထားတာ။လူေတြက ေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္ရတယ္။ အဲလိုကားမ်ဳိးေတြ ဆိုေတာ႕ က်မလည္း တက္ရတာေပါ႕ သိတယ္မဟုတ္လား ၀က္ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္နံတာ။

 

၀က္ေတြရဲ႕ ေခ်းေတြ ေသးေတြေရာေနတဲ႕ မစင္ေတြနဲ႕ အရမ္းကို နံတယ္။ အဲဒီကားရဲ႕ အမိုးေပၚကိုတက္ၿပီး ထုိင္လိုက္ရတယ္။ ထိုင္တာမွ ကားေခါင္မိုးရဲ႕ အစြန္ဆံုးမွာ ေနတယ္။ က်မက ကားေခါင္မိုးေပၚကေန ၾကည္႔ရတာလည္း ၾကိဳက္တယ္။ လူၾကားထဲမွာ မေနခ်င္ဘူး။  ေလာ၀္မက ေျပာတယ္နင္ အစြန္ဆံုးကို မေနနဲ႕တဲ႕။ ၾကားထဲမွာေနလို႕ ေျပာတယ္။ က်မက နားမေထာင္ဘဲနဲ႕ မဟုတ္ဘူး ငါ အစြန္ဆံုးမွာပဲ ထိုင္မယ္ေပါ႕ေနာ္၊ က်မ ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႕ အစြန္မွာပဲေနမယ္ဆိုၿပီး ထိုင္ခဲ႕တာပဲ။

 

လမ္းကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးသလဲ ဆိုရင္ လမ္းက လမ္းမဟုတ္ေတာ႕သလိုကို ျဖစ္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြကိုဆိုရင္ သစ္တံုးေတြကို ခုတ္ၿပီးေတာ႕ ႕ ဟိုနားခု ဒီနားခုနဲ႕ အေျခအေနမေကာင္းဘူးေပါ႕။ အစြန္ဆံုးလည္း ေနေတာ႕ တကယ္ေျမွာက္တာ၊ လူက တခ်ိန္လံု းကိုင္ထားရတာ။ လမ္းက ဆိုးတယ္ ခုန္တိုင္း လူက ေျမာက္ေျမာက္တက္သြားတာ အဲဒီအခ်ိန္မွ သိတယ္ ဘာျဖစ္လို႕ လူၾကားထဲ ထိုင္ခိုင္းသလဲ ဆုိတာကိုေလ။

 

ဟာ..ေရေရလည္လည္ခံရတယ္ သိလား။ တခ်ိန္လံုး ကားတန္းေတြကို ကိုင္ထားၿပီး ျပဳတ္က်မသြားေအာင္ မနည္းၾကီး သတိထားရတာ။ ဘုရားတၿပီး ေနရာေျပာင္းခ်င္လိုက္တာ၊ သစ္ခက္ေတြကလည္း ရိုက္မိတယ္၊ လူကလည္း ျပဳတ္မက်ေအာင္ ေနရတယ္ တကယ္ပဲ။

 

အဲဒီမွာ တေနရာ ေရာက္ေတာ႕ကားေပၚက လူေတြဆင္းဆင္းဆိုတာနဲ႕ ဆင္းရတယ္။ ေန႕လည္စာ စားၾကတာ။ က်မ လည္းပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ေလာဝ္ ဝက္အူေခ်ာင္း၊ငရုပ္သီးေထာင္းနဲ႕ ေန႕လည္စာစားျဖစ္တယ္။ကားသမားလည္း ဆီျဖည့္တယ္။ အဲဒီကားရပ္တဲ႕ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေခါင္တဲ့ရြာကေလး ။ေနကေတာ္ေတာ္ပူျပင္းတာဘဲ။အပူဒဏ္ကိုခံစားရေတာ႕ တကယ္ပဲ အျမဲတမ္းေအးျမေနတဲ့ လိုင္စင္ေျမကိုလြမ္းမိျပန္တယ္။ လြမ္းေတာ႕လည္း ကိုယ္႕အျဖစ္အပ်က္ကိုယ္ သတိျပန္ရလာတယ္။

 

ဒီခရီးကေတာ႕စိတ္လႈပ္ရွားဖို႕လည္း ေကာင္းတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕တခုလို႕လည္း ေျပာလို႕ရတယ္။ ေရွ႕ဆက္ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး။

မွန္းလို႕လည္း မရႏိုင္ဘူးေလ။

 

က်မ ဘ၀မွာ ငယ္တုန္းကေတာ႕ ဂီတသမား ျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာပဲ။ ၈၈ အေရးအခင္းက က်မကို က်မဘ၀ကို  ေျပာင္းသြားေစခဲ႕တယ္။ က်မ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေတာထဲကို လာခဲ႕တယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို႕ပါ။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ အားလံုးကို စြန္႕ၿပီး ထြက္ခဲ႕တာေနာ္။

 

ဒါေပမဲ႕ က်မ ေတာ္လွန္္ေရး ရဲေမ ဘ၀က တိုတုိေလး။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ ရဲေမ ဘ၀မွာ က်မ ေပ်ာ္ခဲ႕တယ္။ အေနဆင္းရဲ အစားအေသာက္စ ဆင္းရဲေပမဲ႕ က်မ ေက်နပ္ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးခံခဲ႕ရတယ္၊ လူမဆန္တဲ႕ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ ႏွိပ္စက္ခံခဲ႕ရတယ္။ လွ်ပ္စစ္ေရွာ႕ရိုက္တဲ႕ ဒဏ္ေတြေၾကာင္႕ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕တာေတြလည္း ရွိတယ္။

 

က်မ အခံစားရဆံုးကေတာ႕ ႏိုင္ငံေရး သိကၡာ က်ခံရတာပဲ၊ သမုိင္းဖ်က္ခံရတယ္။ အဲဒါကိုေတာ႕ က်မ တေန႕ သမိုင္းမွန္ ေပၚေအာင္၊ အျဖစ္အပ်က္ မွန္ေပၚေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဘယ္ေတာ႕လဲ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဆိုတာ က်မ မသိဘူး။ ၿပီးေတာ႕ မိခ်ိဳ၊ က်မ သူငယ္ခ်င္း ခင္ခ်ိဳဦး၊ ၿပီးေတာ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္…ၿပီးေတာ႕ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ သူတုိ႕အတြက္ က်မတို႕သမိုင္းမွန္ေပၚေအာင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ေပၚေအာင္လုပ္ရဦးမယ္။  လုပ္ေပးခြင္႔ရေအာင္လည္း က်မ ၾကိဳးစားမယ္။

မလြယ္ကူဘူး ခက္မယ္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ ၾကိဳးစားမယ္။ အဲဒီစိတ္နဲ႕ က်မ ခရီးဆက္မယ္ေပါ႕။

 

အဲဒီေနရာေလးမွာ တနာရီေလာက္ ေျခလက္ဆန္႕ျပီးေတာ့ အားလံုးကားေပၚျပန္တက္ ခရီးဆက္ၾကရတယ္။

အဲဒီလို သြားရင္းနဲ႕ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ေရေခ်ာင္းေလး တခု ရွိတယ္။ ေရေခ်ာင္းေလးကို ေတြ႕ေတာ႕က်မက ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်မက ေရေခ်ာင္းကိုသိပ္သေဘာက်တာ။

ေရေခ်ာင္းကိုေရာက္ေတာ႕ ကားကို ရပ္ရတယ္၊ ဘာျဖစ္လိုလဲဆိုေတာ႕ တံတား မရွိဘူး တံတား မရွိေတာ႕ လူေတြ အကုန္ဆင္းၿပီး ေရေခ်ာင္းကို လူေတြကျဖတ္။  ေရေခ်ာင္းကလည္း ေရက ဒူးဆစ္ကေန ေပါင္ေလာက္ထိ ရွိတယ္။ လူေတြ အကုန္လံုးေရစိုၾကတာေပါ႕။

 

၀က္ေတြက ကားထဲမွာ ၀က္ေတြနဲ႕ ကားနဲ႕က တအိအိနဲ႕ ေရေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၾကတယ္။

အဲဒီမွာ သူတုိ႕က တံတားလည္း မလုပ္ဘူးကြာ၊ လုပ္ၾကပါလား ဒီေရေခ်ာင္းမွာ တံတားေလးတခုခုေတာ႕ ရြာသားေတြ ျဖတ္ေနတာပဲ လိုေနတာပဲ၊ဒါေပမဲ႕ ဘယ္သူကမွ မလုပ္ဘူး။ သြားလို႕ရရင္ ၿပိးတာပဲ ငါ ေက်ာ္သြားၿပီးရင္ ၿပီးတာပဲ ဆုိၿပီး သေဘာထားေနၾကလား မသိဘူး။ ဘာမွ မလုပ္ထားဘူး။

 

အဲဒါနဲ႕ ဟိုဘက္ကို ေရာက္သြားေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ဆက္သြား၇င္ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ကားသမားက ေျပာတယ္။ ေရွ႕မွာ စစ္တဲ႕ ေနရာရွိတယ္တဲ႕။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ ဆင္းမလဲ လို႕ေမးတယ္။စစ္တဲ႕ ေနရာဆိုတာနဲ႕  က်မလည္း ဟာ ျပႆနာပဲ ဆိုၿပီးျဖစ္သြားတယ္။ စစ္တဲ႕ ေနရာဆိုတာနဲ႕ ဆင္းကို ဆင္းမယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ က်မ တကယ္ကို အစစ္ကို မခံႏိုင္ေတာ႕တာ။ အဲဒါနဲ႕ ဆင္းလိုက္ေရာ။ က်မလိုပဲ ဆင္းတဲ႕သူလည္း နည္းနည္းရွိတယ္။အမ်ားစုကေတာ႕ကားနဲ႕ ဆက္လိုက္ၾကတယ္၊ အနည္းစုကပဲ ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။

 

အဲဒီ ဆင္းလိုက္တဲ႕ လူေတြနဲ႕ ေတာင္ေတြကို တက္ရတယ္။ လူကလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ။ ညလည္း ညေရာက္လာၿပီ ေတာင္ေတြကိုတက္ …တက္..တက္ၿပီးေတာ႕ ေနာက္ ျပန္ဆင္းျပန္ဆင္း နဲ႕ ၃ နာရီေလာက္ေတာင္အတက္အဆင္းလုပ္ရတယ္။ ည ေမွာင္လာေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မီးမသံုးၾကဘူး ။က်မက ေတာထဲကထြက္ခဲ့သူဆိုေတာ့ အေလ့အက်င့္ရွိေနလို႕ အပင္ပန္းခံႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ။

 

ေတာထဲကေန တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သြားေနရင္းနဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ အတူ ေလွ်ာက္ေနၾကသူေတြအေၾကာင္း မဆီမဆိုင္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္႕လိုပဲ အစစ္ေဆးမခံႏိုင္လို႕ ဆင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ႕သူေတြကိုး သူ

တို႕ကေရာဘာအတြက္နဲ႕စစ္ေဆးမႈ႕ေတြေရွာင္တာလည္းေပါ့ ။ဘယ္သူေတြလည္းေပါ့ ။ ရာဇဝတ္သားေတြလားေပါ့။ က်မေျခေထာက္မွာ ဓါးေျမာွင္ ၂ ခု ကပ္ခ်ည္ထားတယ္။ တခုကပီထြန္းေပးထားတာ swiss made . တခုကတရုပ္မွာက်မဝယ္ထားတာ။ တခုခုဆို က်မအတြက္ အသံုး၀င္မယ္ အကူအညီျဖစ္မယ္ေပါ႕။

ညခရီး နားလိုက္တက္လိုက္နဲ႕ က်မ အေနာက္ပိုင္းနားကလိုက္တယ္။ေနာက္ အဆင္းလမ္းေတြၾကီးျဖစ္လာေတာ့ က်မ အေရွ႕ဆံုးကခ်ီတက္ေတာ့တာဘဲ။ သူတို႕ေတြေျပာျပီးရီၾကတယ္။ သူတို႕ေျပာတဲ့ရွမ္းစကားေတြက က်မတို႕ က်ဳိင္းတံု ဘက္ကရွမ္းစကားနဲ႕အေတာ္ တူေနတာဆိုေတာ့ နားလည္တယ္။

 

အဲဒါနဲ႕ ရြာတရြာကိုေရာက္တယ္။ ရြာလို႕ ေတာင္ ေျပာလို႕မရဘူး အိမ္ေျခေလး သံုးေလးငါးလံုးေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီ ရြာေလးကို ျဖတ္ၿပီး အလြန္မွာ ကားက ျပန္ေစာင္႕ေပးထားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကားေပၚ ျပန္တက္ေပါ႕။ အဲဒီကေန ကားက အိပဲ႕ အိပဲ႕နဲ႕သြားျပန္ေရာ။ တေနရာေရာက္ေတာ႕ ကားရပ္ျပန္တယ္။

ဆင္းဆင္း ဆိုတာနဲ႕ဆင္းရျပန္ေရာ..ၿပီးေတာ႕မွ ဒါ လမ္းဆံုးပဲတဲ႕ ကားက ဆက္ကိုသြားလို႕မရေတာ႕ဘူးတဲ႕။ အဲဒါမွ ျပႆနာပဲ။  ေမွာင္ေနတုန္းပဲ။

 

အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂ နာရီ ခြဲ ေနျပီ။ ရြာအမည္က ခ်ိန္းကုတ္ ( Chian Kok )တဲ့။ ေနစရာအိမ္ကို ေလာဝ္ပုလိပ္ မိန္းမရွာေပးတယ္။ ပစၥည္းေတြခ်ျပီး ေရခ်ဳိးဖို႕ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ကားရပ္တဲ့ေနရာ ကေနလမ္းအတိုင္း မီတာ၇ဝဝ ေလာက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ နာမည္ေက်ာ္ က်မတို႕ရဲ႕ မဲေခါင္ျမစ္ကိုေတြ႕ရတယ္ ။

သိတယ္ မဟုတ္လား က်မ ေရခ်ိဳးခ်င္လာတယ္။ တေနကုန္လံုး ပင္ပန္းေနေတာ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်ိဳးလိုက္ခ်င္တယ္။ ခက္တာက က်မကေရမကူးတတ္ဘူး။ သူမ်ားေတြလိုဇြတ္ရြတ္မဆင္းရဲဘူးေလ ။ ေရစီးလဲၾကမ္းေသးတယ္ဆိုေတာ့ ။

 

ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။

 

မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးကို ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္ပါ။

 

ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)

Is Myanmar government Turning Back in Making Peace with Kachin ? BY Shwemyanmar media group

2 JANUARY 2013

88 generation students said  pressure cannot bring about peace .
Regarding the fighting between the government troops and KIO, a press conference was held at Tawwin Hninsi restaurant on December 29 by well- wishers of peace and ending civil war.

Well-wishers of peace including Ko Mya Aye(88 GS) and Ko Bo Bo   held this press conference.

88 GENERATION STUDENTS STATEMENT KACHIN WAR

“ If we see the wars between Arab and Israel, it is found that negotiation under pressure never gives peace.” said Ko Mya Aye ( 88 GS ) . He then said,” I doubt   government’s endeavor,  because there is no visible progress in a year- long peace talk.”

Ma Phyo Phyo Aung commented that it is not difficult for both sides to get peace when both sides have fervent desire ; leaders of both sides have responsibilities and the  government is more responsible for peace than the KIA.

Ko Bo Bo  criticized Chinese’s refusal to accept the entering of refugees from Kachin state. “They (People Liberation Army) blocked off the border after fighting has intensified; refugees are at risk in their region if they remain there; everyone wants to survive. Even in this occasion the Chinese authorities refused  temporary refuge in their area. We cannot accept this inhumane behaviour”, said Ko Bo Bo.

He added that racial discrimination has increased in this area and the current conflicts cannot be solved by the use of violence; evasive laws imposed in 2008 Constitution have made those problems occur and people are requested to cooperate with them in endeavoring to have peace.

United Nationalities Federal Council (UNFC) STATEMENT JAN.2.2013- UNFC ၏သေဘာထားထုတ္ျပန္ေႀကညာခ်က္

ALL DOCS UNFC    http://www.scribd.com/collections/3213942/United-Nationalities-Federal-Council-UNFC-Statements

88 GENERATION STUDENTS STATEMENT KACHIN WAR

UNFC STATEMENT 2.JAN.2013

UNFC STATEMENT 2.JAN.2013

BURMA: War Kachin State KIA ABSDF NORTH January 2013 – videos

CREDIT KACHINLAND NEWS  2.JANUARY 2013

New Year Day brings no pause in the fierce fighting in Kachinland as Burmese government’s army escalated both ground and air offensives. Burmese army on New Year day launched one of the most ferocious assaults on KIO positions in 18 months after the renewed fighting began on June 9, 2011. The intensity of the airstrikes with the threat of a ground invasion of Kachin administrative capital Laiza further complicated relation between Burmese government and Kachin Independence Organization.

Both the rocket fire from fighter jets and helicopters and the buildup of advanced weaponry in areas close to Laiza have increasingly tested Burma’s quasi-civilian government’s credential among Kachin public and other ethnic nationalities.

A fierce fighting took place between KIA’s Padang Sector troops and Burmese army’s Mogaung-based 74^th LIB near border post no. 6 on January 1 at 10 am. KIA source says Burmese army later reinforced its troops with infantry units from 13^th LIB, 77^th LIB and 301^st LIR under 88^th LID during the fighting with KIA’s Padang Sector troops. At about 10:30 am, 5 government’s fighter jets fired rockets and machine guns on KIA’s Padang Sector troops.

KIA’s capital security forces fought against Burmese army’s 317^th LIR, 415^th LIR, 416^th LIR under Magway-based 88^th LID near Laiza on Jan 1. During the ground battles, 2 Burmese army’s fighter jets fired rockets and dropped bombs on KIA’s positions at Bum-re hill, Laja-yang and Hka-ya villages at 9:30 am.

Two helicopters again fired rockets and dropped bombs on KIA’s positions near Laiza at 1:45 pm, reported KIA frontline source. KIA troops say they captured a number of guns, bullets and artillery shells from government troops in a battle at Bum-re hill.