10.November 2012
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ႏို၀င္ဘာ ၁၀ ၊ ၂၀၁၂၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း(၄)
ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ထြန္းႏြယ္ေအာင္ကိုဖမ္းထားတဲ့အခ်ိန္က အမွတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းကာလလား သင္တန္းျပီးကာစလား သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ထြန္းႏြယ္ေအာင္မေသခင္ ထြန္းႏြယ္ေအာင္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကာလမွာဘဲ ABSDF ၇၀၁ ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို ေျပာင္းဖို႕ လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီထဲမွာ ကိုရဲ(ရဲလင္း) တို႕ပါတယ္။ ညီညီေက်ာ္၊ေလးစိန္(ဦးစိန္)၊သန္းထြန္းစိုးတုိ႔လည္း ပါတယ္။
အဲလို ဖြဲ႔စည္းပံုေျပာင္းဖို႕ကိစၥေတြလုပ္ေနၾကၿပီ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါ ၁၉၈၉ ႏိုဝဘၤာ – ဒီဇင္ဘာ ေလာက္ျဖစ္ေနျပီ ။
အဲ့ဒီကာလေတြမွာ က်မတို႕ ABSDF ( ၇၀၁) ဗဟို လိုင္စင္မွာ ျပသနာေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတာဘဲ ။
အဲဒီေနာက္မွာ ထြန္းႏြယ္ေအာင္က ေသတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက က်မက ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ထြန္းႏြယ္ေအာင္ေသျပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရွ႕တန္းထြက္ကုန္ၾကတယ္ ။ ထြန္းႏြယ္ေအာင္ေသ ေတာ့မ်ဳိးဝင္းေတာ္ေတာ္ ေဒါကန္တာ ။သူ႕လူ သူသိပ္အားကိုးတဲ့လူေလ ။
တကယ္ေတာ႕ က်မက ဦးစီးလႊမ္းမိုးနဲ႕ ရင္းႏွီးတာေတာ႕မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္ရတဲ႕ အေနအထားကလည္း သူက ကိုယ္႕ရဲ႕ အထက္လူၾကီး ဆိုေတာ႕ သူခိုင္းတာ လုပ္ရတဲ႕ ရဲေမ ပဲေလ။
သူ႕အေၾကာင္းလည္း ကိုယ္က မသိပါဘူး။ သူက အရပ္ျမင္႔ျမင္႔ ပိန္ပိန္ပါးပါးပါပဲ။ က်မထက္ေတာ႕ အသက္ၾကီးပံုရတယ္။ ဘယ္ကလာလဲ အသက္ဘယ္ေလာက္ၾကီးသလဲ ဆုိတာမ်ိဳးေတြလည္း အတိအက် မသိဘူး။ေနာက္ၿပီးေတာ႕ က်မတို႕လိုင္စင္ကို ေရာက္တဲ႕ အခ်ိန္တုန္းကလည္း ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ေရွ႕တန္းကိုေရာက္ေနတာ ။
အပတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းအခ်ိန္မွာမွ ဦးစီးလႊမ္းမိုး လိုင္စင္ကို ျပန္ေရာက္လာတာ။ ေနာက္ သူ႕ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေပးရတယ္။ ဒါေလာက္ပဲ ရွိတယ္။တခါတေလ အမွတ္စဥ္ ၅ သင္တန္းသားေတြကေတာ့ ဦးစီးလႊမ္းမိုးဆီကို သြားသြားၿပီး ေဆးလိပ္ေတာင္းေသာက္တာမ်ိဳးေတြ ဘာေတြ ရွိတယ္လို႕ေတာ႕ ၾကားရဖူးတယ္။ ဂြင္ဖန္ၾကတာေပါ့ ။
ေနာက္ေတာ့ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ မတ္လ မွာေပါ့ ။
တရက္ၾကေတာ႕ က်မက ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ဦးစီးလႊမ္းမိုးရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ သြားေတာ႕ ဦးစီးလြမ္းမိုးရံုးမွာသန္းေဇာ္တို႕၊ ေဇာ္ေဇာ္မင္းတုိ႕ကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေဇာ္ေဇာ္မင္းက ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ ရံုးခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ဦးစီးရဲ႕ File ေတြကိုၾကည့္ေနၾကတာ ။
အဲလုိလုပ္ေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ေတာ႕ က်မက အံ့ၾသသြားတယ္။ ထူးျခားေနတာကိုး အဲဒီမွာ ေဇာ္ေဇာ္မင္းက က်မကို တခ်က္ၾကည္႔ၿပီး ေျပာတယ္ နင္အလုပ္ကို လာစရာမလိုေတာ႕ဘူးတဲ႕…။ က်မလည္း စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္၊ ေအး လာစရာမလိုေတာ႕လည္း ျပီးေရာ ဆိုၿပိီး အေဆာင္ျပန္လာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီ တရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို မေတြ႕ရဘဲနဲ႕ ေပ်ာက္ေနတာ သတိထားမိတယ္။
ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုး ေပ်ာက္ေနတာကိုေတာ႕ သတိထားမိေပမဲ႕ သူအရင္ကလည္းေရွ႕တန္းထြက္ေနၾကပဲဆိုေတာ႕ဘာမွလဲစိတ္ထဲမွာေတာ႕သိပ္မရွိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုရဲတို႕ ဘာတို႕လည္း တပ္ထဲမွာ မရွိေတာ႕ဘူး ။ ေရွ႕တန္းထြက္ကုန္ၾကၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ ေရွ႕တန္းေတြေရာက္ကုန္ၾကျပီ ဆိုေတာ့ က်မတို႕ေနာက္တန္း ဗဟိုမွာလူနည္းသြားျပီ။
တကယ္ေတာ႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဆိုတာမွာ ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းပဲ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ လယ္သမားေတြလည္း ရွိတယ္။ ေက်ာင္းပညာ ၄ တန္းေလာက္တက္ထားေပမဲ႕ တပ္ခြဲမွဴး ရာထူးေပးၿပီး ခန္႕ထားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ အသက္ၾကီးၾကီးေတြရွိတယ္။ ပညာမတတ္တဲ႕ သူေတြရွိတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႕ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြေရာ အကုန္ပါတယ္ေပါ့ေနာ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၉၀၊ မတ္လပိုင္း တရက္က်ေတာ႕မွ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္က လာေခၚတယ္မငယ္ကိုVcsကေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ႕..အဲလိုေျပာၿပီးလာေခၚတယ္။
က်မတို႕ကလည္း ကိုယ္႕ကို လူၾကီးေတြဘာေတြက ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ယူနီေဖာင္းေတြဘာေတြ ျပည္႔ျပည္႔စံုစံု၀တ္ရတယ္ေလ၊ အဲေတာ႕က်မလည္း ယူနီေဖာင္းေတြဘာေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ တဲထဲကို သြားတယ္။
သြားလုိက္တဲ႕ အခါက်ေတာ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို အဲဒီမွာ ဖမ္းထားတာ။ ဖမ္းထားတဲ႕အျပင္ကို ႏွိပ္စက္ထားတာ။ မ်က္ႏွာေတြကလည္း ဖူးေယာင္ေနတယ္။ က်မျမင္လိုက္ရတဲ႕ အခ်ိန္မွာေတာ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ထားတဲ႕ အေနအထားနဲ႕ပဲ ငုတ္တုတ္ကေလး ထိုင္ေနတယ္။ အဲဒီအေျခအေနမွာ သူတို႕က သန္းထြန္းစိုးကိုပါ ဖမ္းထားၿပီ။
က်မ ေရာက္သြားေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက တခ်က္ၾကည္႔ၿပီး မင္းထိုင္လို႕ ေျပာတယ္။ က်မကလည္း သတိ စြဲထားတဲ႕ အေနအထားနဲ႕ပဲ ထိုင္ရတယ္။ သတိ ကေတာ႕ စြဲထားရတာပဲ။
အဲလို က်မလည္း ထိုင္လိုက္ေရာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကလည္း က်မကို လွမ္းအၾကည္႔မွာ မ်ိဳး၀င္းက သူ႕လက္ထဲက ေသနပ္နဲ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ေသနပ္ဒင္နဲ႕ မ်က္ႏွာကို ရိုက္ခ်လိုက္တာေနာ္။ အဲဒါကို ျမင္လိုက္ရေတာ႕ လန္႕သြားတယ္။
ၿပီးေတာ႕ ခ်က္ျခင္းပဲ အဲဒီ ေသနပ္နဲ႕ က်မဘက္ လွည္႔ၿပီး နားထင္ကို ခ်ိန္လိုက္တယ္။ ခ်ိန္လိုက္ေတာ႕ က်မလည္း အဲ….ဆိုၿပီးေတာ႕ ပိုၿပီးလန္႕သြားတယ္။
ဘာျဖစ္လို႕ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိဘူး၊ အေျခအေနကိုလည္း နားမလည္ဘူးသတိစြဲထားရင္းနဲ႕ကိုလန္႕ဖ်န္႕သြားတာ။
ေသနပ္နဲ႕နားထင္ကို ေတ႔ၿပီးေတာ႕ကို ခ်ိန္တာ က်မလည္း ေၾကာက္တာေပါ႕ ေသနပ္ထဲမွာလည္း က်ည္က အျပည္႔ၿပီးေတာ႕ ေရွ႕မွာလည္း ဦးစီးလႊမ္းမိုးမ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္ထားတာကိုလည္း ျမင္ထားရတယ္ဆိုေတာ႕ လန္႕တယ္။ အဲလုိ ေသနပ္နဲ႕ ေခါင္းကို ေတ႕ၿပီးေတာ႕မွ မ်ိဳး၀င္းက ေမးတယ္။
`မင္းကို ဘာေတြ ခိုင္းလဲ` လို႕ ေမးတယ္။ က်မကို အဲလိုေမးေတာ႕ လန္႕ေနတဲ႕ၾကားကပဲ ေျဖရတယ္။
`က်မကို ခိုင္းတာကေတာ႕ စာေတြရွိတယ္။ ခိုင္းတာေတြကို ဖိုင္ေတြထဲမွာ စာေတြေရးထားတယ္ အဲဒါကို သြားၾကည္႔လိုက္ပါ `လို႕ အဲလုိ ေျဖလိုက္ေတာ႕။
အဲလိုေျဖလိုက္ေတာ႕ သံေခ်ာင္းကေန ဟာ မလုပ္နဲ႕ မလုပ္နဲ႕… မငယ္ မင္း ျပန္ေတာ႕လုိ႕၀င္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းထဲမွာ မ်ိဳး၀င္းနဲ႕ အတူ သံေခ်ာင္းလည္း ရွိေနတယ္။ သူက မ်ိဳး၀င္းကို အဲလိုေျပာၿပီး က်မကို ျပန္ခိုင္းတာ။
အေလးျပဳၿပီးေတာ႕မွ ျပန္လာတယ္။ ျပန္လာေတာ႕ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလးေနတယ္။ စဥ္းစားစရာေတြလည္း ရွိသြားၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းမွ ျပန္သိရတာကေတာ႕ အဲဒီေန႕ကတည္းက မ်ိဳး၀င္းက က်မကို ဖမ္းဖို႕ သန္းထြန္းစိုးတို႕နဲ႕အတူ က်မကိုလည္း ဖမ္းဖို႕ မ်ိဳး၀င္းက စီစဥ္ေနခဲ႕တာ တဲ့။
ဒါေပမဲ႕ ဘာေၾကာင္႕မွန္းေတာ႕ မသိဘူး အဲဒီမွာ သံေခ်ာင္းက ၀င္တားလိုက္တယ္ က်မကို မဖမ္းျဖစ္ဘူး။ မသတ္ျဖစ္ဘူး။
အေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ႕လည္းစဥ္းစားေနတယ္။ သန္းထြန္းစိုးကုိလည္း ေခၚထားတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကိုလည္း ဖမ္းထားတယ္။ ဘာေၾကာင္႕ ဖမ္းထားတယ္ဆိုတာလည္း မသိရဘူး။ သူတုိ႕က လူတေယာက္ကို ဖမ္းခ်င္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဖမ္းတယ္၊ ဘာေၾကာင္႕ဖမ္းတယ္ဆိုတာလည္း သိခြင္႔လည္း မေပးဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း ထင္႔ေနတယ္။ ေလးေလးပင္ပင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနလို႕မေကာင္းေတာ႕ဘူး။ ဘာျဖစ္ေနၾကၿပီလဲ ဆိုတဲ႕ စိတ္လည္း ရွိၿပီ။ က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ စဥ္းစားစရာေတြရွိသြားၿပီ။
ၿပီးေတာ႕ အဲဒီကိစၥကို က်မက ရဲေမထဲက တေယာက္ .. စိုးစိုးလြင္ကို ေျပာတယ္။ ေျပာေတာ႕ စိုးစိုးလြင္က ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ႕ ဟာ… မငယ္ က်ေနာ္႕ကို လာမေျပာနဲ႕ က်ေနာ္ မေျပာနဲ႕ မငယ္ က်ေနာ္ မသိခ်င္ဘူး မသိခ်င္ဘူး ဘာမွ မသိခ်င္ဘူး လို႕ ပဲေျပာတယ္။ သူက အရမ္း အရမ္းေၾကာက္တတ္တယ္။ အဲလို ျပႆနာ တခုုခုုကို ေျပာလိုက္တိုင္း က်ေနာ္ မသိခ်င္ဘူး က်ေနာ္ မသိခ်င္ဘူး ဆိုတာပဲ ေျပာတယ္။ သူ က အဲလို ေျပာလိုက္ေတာ႕ က်မလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာတတ္ဘူး။ ရဲေမ အငယ္ပိုင္းကေလးေတြကိုေတာ႕ က်မ မေျပာခ်င္ဘူး မေျပာဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး သံုးေလးရက္ေလာက္ပဲ ထင္တယ္။ ခရာေတြဘာေတြ မႈတ္ၿပီး တန္းစီခိုင္းတယ္။ တန္းစီတဲ႕အခါမွာလည္း တန္းစီပံု တန္းစီနည္းက အလံတိုင္ ကုန္းကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေတာ႕ တန္းစီရတယ္။ အဲဒါက ပံုမွန္စီရတာပဲ။
အဲဒီေန႕က်ေတာ႕ က်မတို႕ကို အလံကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေတာ႕ တန္းစီခိုင္းၿပီးေတာ႕ အေနာက္ကို လွည္႔ခိုင္းတယ္။ အေနာက္ကို လွည္႔လိုက္ေတာ႕ က်မတုိ႕က အလံတိုင္ကို ေက်ာေပးၿပီး လူၾကီးေတြ ေနတဲ႕ ကုန္းကို မ်က္ႏွာမူလိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာျမင္သလဲဆိုေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းတုိ႕ သံေခ်ာင္းတုိ႕က ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို ေခၚၿပီး ဆင္းလာတယ္။ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္လ်က္နဲ႕ပဲ။
ၿပီးေတာ႕ က်မတို႕တန္းစီေနတဲ႕ ေရွ႕တည္႔တည္႔မွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို လက္ေနာက္ျပန္ ၾကိဳးတုတ္လ်က္ပဲ ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲလိုပဲ တဘက္ကေန သန္းထြန္းစိုးကိုလည္း အဲလိုအေနအထားနဲ႕ပဲ ေခၚခ်လာတယ္။အဲဒါေတြကိုလည္း က်မတုိ႕က ျမင္ေနရတယ္။ တန္းစီတဲ႕ အေနအထားလည္းျဖစ္ေတာ႕ ဘာမွလည္း လုပ္လုိ႕မရဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည္႔ေနရတယ္။ သူတို႕ ဒီလူ ၂ဦးကို ေခၚၿပီး ဘာလုပ္မယ္မွန္းလဲ မသိဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သံေခ်ာင္းတုိ႕က ေမးတယ္။ ဘာေတြေမးသလဲဆိုတာေတာ႕ က်မေနရာကေန မၾကားရဘူး။ ဒါေပမဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ အသံကို ၾကားလုိက္ရတယ္။အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ႕။ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ေျပာတယ္။
`က်ေနာ္ မ.ဆ.လ ေတာ႕မျဖစ္ပါရေစနဲ႕…ဗကပ ပဲ ျဖစ္ပါရေစ.. ဗ်ာ…`
ကဲ…အဲလိုေျဖတဲ႕ အသံၾကားလိုက္တယ္။ အဲလိုအေျဖၾကားေတာ႕ သံေခ်ာင္းက ေဒါသေတြ ထြက္တယ္။ သူတုိ႕လိုခ်င္တာက က်ေနာ္ ေထာက္လွမ္းေရးပါဆိုတဲ႕ အေျဖကို လိုခ်င္ပံုရတယ္လို႕ က်မ ထင္တယ္။ အဲဒီမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးက ဗကပ ဘဲ ျဖစ္ပါရေစလို႕ေျဖလိုက္ေတာ႕ ေဒါပြၿပီး ေနာက္ဆံုး သတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ ေသနပ္နဲ႕ပစ္တာ တခ်က္လား ႏွစ္ခ်က္လား မသိေတာ႕ဘူး။
က်မတုိ႕ ေတြရပ္ေနတဲ႕ ေရွ႕မွာဘဲ..အဲ့ဒါ စစ္ေရးေလ႕က်င္႔ကြင္းလုိ႕လည္း ေျပာလုိ႕ရတယ္၊ တပ္ ခလယ္မွာပဲ သံေခ်ာင္းက ပစ္သတ္လုိက္တာ။ ဦးစီးလႊမ္းမိုး လဲက်သြားတယ္။အရမ္းလန္႕သြားတယ္။ ဟာ… သြားၿပီ… သန္းထြန္းစိုးကိုလည္း သတ္ၿပီ ဆိုၿပီးေတာ႕လည္း ပိုေၾကာက္သြားတယ္။
ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ ရဲေမတို႕အားလံုး တန္းစီထားတဲ႕ေရွ႕တည္႔တည္႔မွာ ပစ္သတ္လိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရေတာ႕ အားလံုးပဲ လန္႕ကုန္ၾကတယ္။ ကိုယ္႕မ်က္စိေရွ႕မွာကြာ။ တသက္နဲ႕ တကိုယ္မွာကိုယ္႕ရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕မွာ အဲဒီလို ေသြးေအးေအးနဲ႕ သတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳးလည္း မၾကံဳဘူးေတာ႕ ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး ျဖစ္သြားတာ။
အဲဒီမွာ သန္းထြန္းစိုးကလည္း ငုတ္တုတ္ကေလး။ သူ႕ကိုေတာင္ မၾကည္႔ရက္ေတာ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီမွာ သန္းထြန္းစိုးကို မသတ္ဘဲနဲ႕ ျပန္ေခၚသြားၾကတယ္။ ဖမ္းထားတဲ႕ အေနအထားအတိုင္းပဲ အဲဒီအတိုင္း ျပန္ေခၚသြားတာ။
အဲဒီမွာ ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို သတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႕ ရက္စက္တဲ႕ အလုပ္ကို လုပ္ၾကေသးတယ္။အဲဒါကေတာ႕ ဦးစီးလႊမ္းမိုးရဲ႕ အေလာင္းကို က်င္းတူးၿပီးအဲဒီေနရာမွာပဲျမွဳပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕က်မတို႕ကို တန္းမျဖဳတ္ခိုင္းေသးပဲနဲ႕ ေရွ႕ထြက္ ညာထြက္ ဘယ္လွည္႔ေတြဘာေတြ လုပ္ခိုင္းၿပီးေတာ႕မွ ေနာက္ဆံု းဦးစီးလႊမ္းမိုးကို ျမွဳပ္ထားတဲ႕ ေျမပံုေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတာ။
…ဆိုေတာ႕… ဘယ္သူက လုပ္ရက္မွာလဲ။ ….က်မ …. မလုပ္ရက္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း လုပ္ရက္မယ္ မထင္ဘူး။
ခုေလးတင္ကြာ ကိုယ္႕အေရွ႕မွာလူတေယာက္ကို သတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေတာ႕ ဒီလူရဲ႕ ေျမပံုေပၚကို လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မဟုတ္ဘူး အဲဒီ စိတ္ဓါတ္ေတြက။မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ႕ တခုေျပာခ်င္တာက စစ္တပ္မွာ ခ်ီတက္တဲ႕အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕ ေရွ႕ဆံုးကလူရဲ႕ ေနာက္ကေန ေနာက္ကလူေတြက လိုက္ရတယ္။ အဲဒါကို ရဲေဘာ္ရဲေမတိုင္း သိတယ္။
က်မ အလွည္႔ေရာက္တဲ႕အခါၾကေတာ႕ က်မက ေျမပံုတည္႔တည္႕ၾကီးေပၚကေန ျဖတ္နင္းမေလွ်ာက္ဘဲနဲ႕ ေျမပံုေဘးေနရာကိုပဲနဲနဲေလး ေကြ႕ခ်ၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္တာ။
အဲဒီလုိလုပ္လိုက္ေတာ႕ ေျမပံုေပၚကေန မဟုတ္ေတာ႕ဘဲနဲ႕နဲနဲေပါ့ ။ ေျမပံုေဘးကျဖစ္သြားတယ္။
က်မ ကနဲနဲေစာင္းလိုက္ေတာ႕ ေနာက္ကလူေတြကလည္းအကုန္လိုက္ေကြ႕ေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ အဲဒါေတြကက မ်ိဳး၀င္းတို႕က ေသခ်ာ ၾကည္႔ထားတယ္။
က်မကေတာ႕ မသိဘူး။ က်မက ဒီလို မတက္နင္းခ်င္လို႕ လုပ္လိုက္တာပဲ။ စိတ္ေတြလည္း မေကာင္းၾကေတာ့ဘူး။တန္းျဖဳတ္ၿပီး ရဲေမေဆာင္ကို ျပန္လာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ စိုးစိုးလြင္တုိ႕ေရာေပါ့။ အီးတီ ၊နန္းေစာ၊သင္းသင္းညီတုိ႕ဆို အသက္ေတြက ၁၅ – ၁၆ ႏွစ္ေလးေတြေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ သူတို႕ေတြလည္း မ်က္ႏွာေလးေတြလည္း မေကာင္းဘူး စိတ္ေတြလည္း မေကာင္းၾကဘူး။
ေနာက္ေတာ႕ ဧၿပီလေလာက္မွာ KIAက သၾကၤန္ပြဲလိုမ်ိဳးလုပ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ သန္းထြန္းစိုးကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ျပန္လႊတ္ေပးၿပီးေတာ႕မွ သန္းထြန္းစိုးက က်မကို ေျပာတာက…။ … သူ႕ကို ဒီေရြးေကာက္ပြဲကေန ႏႈတ္ထြက္ခိုင္းတယ္တဲ႕…။ ABSDF – NB ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေရြးေကာက္ပြဲေပါ႕ေလ။ သန္းထြန္းစိုးကလည္း သူ ႏႈတ္ထြက္ေပးလိုက္တယ္တဲ႕။ ေနာက္ သန္းထြန္းစိုးက သူ ဘာေၾကာင္႕ အဖမ္းခံရတာလဲ ဆိုတာကိုေတာ႕ မေျပာဘူး။ သူက က်မကို သတိေပးတယ္။
သူက ထူးထူးျခားျခားပဲ…ေျပာတာက။ နင္နဲ႕ မိခ်ိဳ( မခင္ခ်ိဳဦး) နဲ႕ ျပန္ေတာ႕တဲ႕…။ အဲလို ေျပာတာ။
အဲလုိေျပာေတာ႕ က်မကလည္း ဟာ …ဘာလို႕ ျပန္ရမွာလဲ၊ ငါက ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႕ လာတာ မျပန္ႏုိင္ပါဘူး လို႕ သူ႕ကို ခံၿပီး ျငင္းတယ္၊ သူ႕ကို ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ မိခ်ိဳကလည္း က်မကို ေငးၾကည္႔ေနေတာ႕ မိခ်ိဳ နင္ျပန္ခ်င္ျပန္ ေနာ္၊ ငါကေတာ႕ မျပန္ဘူးလုိ႕ သူ႕ကို အျပတ္ေျပာခဲ႕တယ္။
အဲေတာ႕ မိခ်ိဳကလည္း က်မကို ျပန္ၾကည္႔ၿပီး ေျပာတယ္.`အမမွ မျပန္တာ က်မလည္း မျပန္ေတာ႕ဘူး`တဲ႕… သူက အဲလိုေျပာရွာတယ္။ က်မ မျပန္တဲ႕အတြက္ေၾကာင္႕ မိခ်ိဳ မျပန္ဘူး၊ မိခ်ိဳ မျပန္တဲ႕အတြက္ က်န္တဲ႕ ေယာက်ၤားေလး ၃ေယာက္ကလည္း မျပန္ၾကေတာ႕ဘူး။
အဲဒါကို ခုခ်ိန္မွာ က်မ ခံစားေနရတယ္။ အဲဒီတုန္းကမ်ား က်မက သန္းထြန္းစိုး သတိေပးတဲ႕အခ်ိန္တုန္းကသာ ထြက္ေျပးျဖစ္ခဲ႕ရင္ ျပန္ျဖစ္ခဲ႕ရင္….မိခ်ိဳ အပါအ၀င္ သူတို႕ အသက္ရွင္ၾကမယ္။ က်မက မျပန္ဘူးလို႕ ျငင္းလိုက္ေတာ႕ သူတုိ႕ အကုန္လံုးကလည္း က်မနဲ႕ အတူတူပဲ ေနၾကမယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ ေနခဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕ သူတို႕လည္း အသတ္ခံခဲ႕ရတယ္ လို႕ စိတ္ထိခိုက္တယ္။ အဲဒါက စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္စြဲသြားတာ။ အဲဒီအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ မ်က္ရည္က်တယ္။ အဲဒါၾကီးက စိတ္ကို ထိခိုက္ေစတာ….ဒီေန႕ အထိပဲ။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
democracy for burma 