က်ေနာ္ ေျခလက္ သန္႔စင္ၿပီး တဲထဲသို႔ ၀င္ေရာက္အနားယူလိုက္သည္။ အခ်ိန္က ည ၈ နာရီခန္႔၊ မိုးက သည္းလည္း မသည္း၊ ဖြဲလည္း မဖြဲ၊ အလယ္အလတ္ ႏႈန္းျဖင့္ အညိဳးႀကီးႀကီး ရြာခ်ေနေလသည္။ တဲက ထရံကာ၊ ၀ါးပ်ဥ္ခင္း၊ အမိုးကေတာ့ ဖက္ရြက္မို႔ ေစာင္ေအာက္ကေနၿပီးေတာ့ မိုးသီးဖက္ရြက္ကို တေဖာက္ေဖာက္ ထိသံေတြ အတိုင္းသားၾကားေနရေလသည္။
ညဥ့္လည္း သိပ္မနက္လွေသးသမို႔ အိပ္လည္း မေပ်ာ္ေသး၊ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးျဖင့္ မ်က္စိေၾကာင္ေနေသး၏။ ေတြးရင္းေတြးရင္းျဖင့္ အေတြးက ရဲေဘာ္ေတြဆီ ဆြဲေခၚသြားေလသည္။ ေၾသာ္…အခုလိုခ်ိန္မွာ ငါတို႔ လုံလုံၿခံဳၿခံဳ ေနႏိုင္သေလာက္ ေရွ႕တန္းက ရဲေဘာ္ေတြဆို ဘယ္လိုေနမွာဘာလိမ့္။
သူတို႔ခမ်ာလည္း တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ အသက္ကို ပဓာန မထားပဲ ဒီလိုမိုးဖြဲေနတဲ့အခ်ိန္ ေတာထဲမွာ ေျမြပါး၊ ကင္းပါးလည္း မသိ၊ ျခင္ကိုက္တယ္ ဆိုတာမွန္းေတာင္ ဂရုမစိုက္အားဘဲ ဟိုၿခဳံ၀င္ ဒီၿခဳံတိုးေနရတဲ့ ဘ၀ပါလား။ သူတို႔မွာလည္း ဟိုလူေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ပ်ားအုံ တအုံအလား ပခုံးေဘး၊ ေပါင္ေဘး၊ ေပါင္ၾကား၊ လက္ၾကားေတြမ်ား ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ေသမင္းတမန္ က်ည္ဆံေတြကို ေၾကာက္ေသြး တစက္မွ မပါပဲ၊ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရန္သူေတြကို ေခ်မႈန္းေနရေလသည္။
ရဲေဘာ္တို႔မွာက လူအင္အား မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါ။ သူတို႔ အင္အားက ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္ ခ်ီၿပီး ရွိေနပါသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ အမိ်ဳးဘာသာ သာသနာ မေပ်ာက္ပ်က္ေစခ်င္သည့္ စိတ္မ်ားက ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အင္အားတရပ္လို ျဖစ္ေနသည္။
မိမိအေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ား ျဖစ္သည့္ မိသားစု၊ သားသမီးတို႔ကို ထားခဲ့ၾကရသည္။ တာ၀န္က်ရာ တေတာ၀င္ တေတာင္ထြက္ ရန္သူေတြ႔လွ်င္ ရွင္းလင္းပစ္ရန္ ၀န္မေလးသည့္ သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္သည္ဆိုသည္မွာ လြယ္သည့္ကိစၥ မဟုတ္ပါ။ ေႏွာင္လာေနာက္သားတို႔၏ အနာဂတ္ သာယာလွပေရး အႏြံတာခံ ကာကြယ္ေပးေနသည့္ အခ်ိန္ေလးမွာ တို႔ေက်ာင္းသားလူငယ္တေတြလည္း တဖက္တလမ္းကေနၿပီး မႀကိဳးစားသင့္ေပဘူးလား။
ေတာ္လွန္ေရးေန႔ ေရာက္သည့္ အခ်ိန္ဆိုရင္လည္း ေတာင္ေပၚတြင္ သူတို႔တေတြကို မ်က္ႏွာသြားျပရုံႏွင့္ သူတို႔ခမ်ာ “ေၾသာ္…ငါတို႔မွာ အနာဂတ္အတြက္ လူငယ္ေလးေတြ ရွိေနပါလား” ဟုလည္း စိတ္ၾကည္ႏူးၿပီး ခြန္အားရၾကမွာပါပဲ။
ဒါေတြကို အေထာက္ျပဳၿပီး တို႔လူငယ္ေတြ စည္းစည္းလုံးလုံး ႀကိဳးစားကာ တို႔တိုင္းတို႔ျပည္ကို ပညာျပည့္စုံ ေခတ္မီွတိုးတက္တဲ့ ကရင္နီတိုင္းျပည္ ဆိုၿပီး ျပန္လည္သိမ္းသြင္းခ်င္ပါသတဲ့ေလ။
မည္မွ်ေတြးေနမိသည္မသိ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီပင္ ထိုးေနေလၿပီ။ မနက္ျဖန္ဆို ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အခမ္းအနားကို က်င္းပေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ တေအာက္ေလာက္ေနၿပီး က်ေနာ္ အိပ္စက္ျခင္းသို႔ ကႊ်ံက် နစ္ျမဳပ္သြားေလေတာ့သည္။
နံနက္အာရုဏ္ဦး က်ေရာက္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေတာင္ထိပ္က တေရြ႕ေရြ႕ ျပဴထြက္လာသည့္ ေနမင္းႀကီး၏ မခို႔တရို႕ အၿပံဳးတိုင္ထိပ္ကို တျဖည္းျဖည္း ဆြဲတင္ေနသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အလံ၊ ၿပီးေတာ့ က်ဆုံးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေတြကို အေလးျပဳသံ၊ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသီဆိုသံတို႔က ယခု ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္သည့္ ကရင္နီအမ်ိဳးသားခုခံေတာ္လွန္ေရးေန႔ကို စတင္ႀကိဳဆိုေနေလၿပီ။
က်ေနာ္လည္း ၁၀၀၀ ခန္႔ ရွိတဲ့ လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲမွ ပီတိ ျဖစ္ေနရေလသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးထဲမွာေပၚ လာသည့္ ပုံရိပ္က “လမ္းေလွ်ာက္သင္ခါစ ကေလးတေယာက္ ေလွကားထစ္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတယ္။ ေလွကားထစ္က ခုႏွစ္ထစ္ႀကီး၊ အဲဒါကို ကေလးငယ္က တက္ရမယ္၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေပၚဆုံး အထစ္ကို ေက်ာ္ၿပီး ေရာက္ခ်င္သတဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ငါတက္လို႔ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလားတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္က စိတ္ကို ျပန္တင္းထားလိုက္တယ္။ ကဲ…ကေလးငယ္က ပထမဆုံး ေလွကားထစ္ကို စတင္လွမ္းလိုက္တယ္။ ဒူးကလည္း တုန္လို႔ ေအာက္ကို ျပန္ျပဳတ္က်ေတာ့ မတတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကလည္း ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ပါပဲေလ။ ဘဝမွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲေလ။ ကိုယ္ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္။ ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ဆီကိုလွမ္းတဲ့ ပထမဆုံး ေျခလွမ္းကလည္း အေတြ႔အႀကဳံ မရွိေသးလို႔ အားငယ္သြားမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္က အားမငယ္သြားဘူး၊ ဒုတိယ ေလွကားထစ္ကို ထပ္လွမ္းလိုက္တယ္။ ဒီအထစ္မွာေတာ့ ကေလးငယ္က နဲနဲေတာင့္လာတယ္။ တတိယ ေလွကားထစ္။ ခုနကထက္ ပိုလို႔ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အေပၚဆုံး ခုနွစ္ထပ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္က ေလွကားထစ္ေတြက ကေလးငယ္ကို က်ီစယ္ကဲ့ရဲ့ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေလွ်ာ့ဘူး ထပ္တက္တယ္၊ သူ႔ကို က်ီစယ္ကဲ့ရဲ့လာတဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို သည္းညဥ္းခံၿပီး ပန္းတိုင္ဆီကိုပုံမွန္ လွမ္းတက္ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ပန္းတိုင္နဲ႔ နီးစပ္လာလို႔ေပါ့။ ကဲ…ေရာက္ၿပီ ကေလးငယ္စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကို ဝမ္းသာေနတယ္။”
ဒီလိုပါပဲ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ကရင္နီအမ်ိဳးသားအားလံုးအတူ လက္တြဲၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ ပန္းတိုင္ေရာက္သည္အထိ ေလွကားထစ္ေတြကို တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ဆြတ္ခူးႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္း…။
democracy for burma 